Αρτέμης Σώρρας: Όλη η αλήθεια για τα 600 δις

Read More

ΚΑΤΟΧΙΚΟΝ ΔΑΝΕΙΟΝ ΚΑΙ ΔΑΠΑΝΕΣ ΚΑΤΟΧΗΣ

Το βιβλίο του 1954 του ΣΩΤ. ΚΟΤΖΑΜΑΝΗ κατοχικού Υπουργού Συντονισμού – Οικονομικών

Read More

Όλη η αλήθεια για το κατοχικό δάνειο

Αδιαμφισβήτητη η γερμανική οφειλή προς την Ελλάδα από τα χρόνια της επάρατης Κατοχής, ακριβώς επειδή λεηλατήθηκε η οικονομία της

του Δημοσθένη Κούκουνα 

ιστορικός, συγγραφέας

Σε 510 δις ευρώ ανέρχεται, κατά ρεαλιστικούς υπολογισμούς, το σημερινό ύψος της γερμανική οφειλής προς την Ελλάδα, που ακόμη παραμένει ύστερα από εβδομήντα χρόνια ανεξόφλητη. Το ποσό αυτό αφορά αποκλειστικά στις καταβολές που απαίτησαν και αναγκαστικά έλαβαν από το ελληνικό κρατικό ταμείο οι Γερμανοί κατακτητές στην περίοδο της Κατοχής. Αυτά είναι τα λεγόμενα Κατοχικά Δάνεια, τα οποία δεν έχουν καμιά σχέση ή συνάφεια με άλλες απαιτήσεις της χώρας μας από την Γερμανία, προερχόμενες από ανθρωπιστικές ή υλικές καταστροφές, τις πολεμικές αποζημιώσεις ή τις πολεμικές επανορθώσεις. Το θέμα αυτό, βεβαίως, ούτε πρωτοείσακτο είναι ούτε άγνωστο.

Ωστόσο, επειδή υπάρχει κάποια άχλυς, ίσως λόγω του χρόνου που έχει μεσολαβήσει ή και από ύποπτες σκοπιμότητες είναι χρήσιμο να γίνουν ορισμένες διευκρινίσεις για να αποτραπεί οποιαδήποτε σύγχυση. Υπάρχουν διάφορες πλευρές στο εσωτερικό, συνήθως από άγνοια, που δεν μπορούν να κατανοήσουν πόσο σημαντικό είναι να ζητηθούν και να εισπραχθούν τα οφειλόμενα κατοχικά δάνεια, που υπερβαίνουν κατά πολύ το εξωτερικό δημόσιο χρέος της Ελλάδος.

Αν, δηλαδή, υπήρχαν στην χώρα μας άξιοι και υπεύθυνοι πολιτικοί ηγέτες, το χρέος αυτό δεν θα είχε παραμείνει ανεξόφλητο μέχρι σήμερα. Και δεν είναι απλώς ζήτημα να εισπραχθεί μια αδιαμφισβήτητη οφειλή από ένα δύστροπο οφειλέτη. Ο οποίος μέχρι τώρα συστηματικά απέφευγε να την τακτοποιήσει, ούτε ζήτημα ταμειακής τάξης. Λόγω του μεγάλου μεγέθους της αποτελούσε τη βασική προϋπόθεση για την εξυγίανση της ελληνικής οικονομίας όλα αυτά τα χρόνια. Σε διάφορες κρίσιμες φάσεις, αν η εκάστοτε ελληνική κυβέρνηση φρόντιζε να διακανονίσει αυτό το γερμανικό χρέος καθ’ οιονδήποτε λογικό τρόπο, δεν θα χρειαζόταν να προσφεύγει σε δανεισμό για να επιζεί το ελληνικό κράτος.

Συνεπώς, όσα δηκτικά λέγονται από αρμοδίους και αναρμοδίους ιδιαίτερα μάλιστα, από πολλούς σύγχρονους Γερμανούς που είναι ή αδαείς ή θρασείς, αιτία του ελληνικού οικονομικού προβλήματος δεν είναι παρά μόνον η μη είσπραξη της γερμανικής οφειλής. Ούτε τα ποταπά φληναφήματα τύπου «μαζί τα φάγαμε» ούτε το κόστος της ευτελούς σχέσης πολιτικών και ψηφοφόρων ούτε καν τα κενά του ελληνικού διοικητικού συστήματος που με τόση καθυστέρηση αποκαλύπτονται σήμερα. Ακόμη και τις πάσης φύσεως ανεπίτρεπτες κλοπές και μίζες θα άντεχε ταμειακά η ελληνική οικονομία, αν είχαν εισπραχθεί τα οφειλόμενα κατοχικά δάνεια από την Γερμανία.

Πως προέκυψαν τα κατοχικά δάνεια

Ας έλθουμε σε μια πολύ συνοπτική παρουσίαση του όλου θέματος ιστορικά.

Όταν η Γερμανία και από πίσω της η Ιταλία κατέλαβαν την Ελλάδα την άνοιξη του 1941, οι διεθνείς Συμβάσεις της Χάγης ήδη από το 1907 προνοούσαν την εκ μέρους του κατεχόμενου κράτους καταβολή εξόδων για την διαβίωση και συντήρηση των κατοχικών στρατευμάτων. Αρχικά ο Γερμανός και ο Ιταλός κατακτητής  επέβαλαν αυθαίρετη μέθοδο πληρωμής αυτών των εξόδων με την κυκλοφορία των λεγόμενων «μάρκων κατοχής» και αντίστοιχα «μεσογειακών δραχμών» που, μάλιστα τυπώνονταν κατά βούληση. Οι αρμόδιοι του ελληνικού κατοχικού κράτους αντέδρασαν από την ανεξέλεγκτη κυκλοφορία αυτού του νομίσματος το οποίο η Τράπεζα της Ελλάδος ήταν υποχρεωμένη να το ανταλάσσει με το επίσημο ελληνικό χαρτονόμισμα στους κομιστές. Και τελικά τρεις μήνες αργότερα αποσύρθηκαν ολοκληρωτικά τα μάρκα κατοχής και οι μεσογειακές δραχμές, ΄ψστε όλες οι συναλλαγές των κατακτητών με τους προμηθευτές τους και όλες οι άλλες δαπάνες τους στην Ελλάδα να γίνονται μέσω της Τράπεζας της Ελλάδας.

Στην πορεία όμως διαπιστώθηκε ότι οι συνεχείς αφαιμάξεις από το ελληνικό δημόσιο ταμείο είχαν αδικαιολόγητο μέγεθος και ήταν πραγματικά δυσβάστακτες. Απόρροια του γεγονότος αυτού ήταν να καλύπτονται τα έξοδα κατοχής με την εκτύπωση νέου ελληνικού χαρτονομίσματος και να διογκώνεται ο πληθωρισμός με άμεση πρωταρχική συνέπεια την έλλειψη τροφίμων. Το Νοέμβριο και τον Δεκέμβριο του 1941, ακριβώς λόγω της έλλειψης τροφίμων, κυρίως η Αθήνα και τα άλλα μεγάλα αστικά κέντρα γνώρισαν πρωτοφανή πείνα, με πολλές χιλιάδες τραγικά θύματα να λιώνουν στους δρόμους.

Το θέαμα αυτό φαίνεται πως συγκίνησε κάποιους στο εξωτερικό, ακόμη και στην Ρώμη ή στο Βερολίνο. Έτσι αναπτύχθηκε μια σειρά διαπραγματεύσεων, μεταξύ Γερμανών και Ιταλών ιθυνόντων, ερήμην όμως της ελληνικής κατοχικής κυβέρνησης, η δύναμη της οποίας έφτανε μόνο να προβαίνει σε ορισμένα διαβήματα. Από τις διαπραγματεύσεις αυτές, τις πρώτες για το ελληνικό οικονομικό πρόβλημα που δημιουργήθηκε λόγω των εξόδων κατοχής, προέκυψε η συμφωνία του Μαρτίου του 1942 στην Ρώμη.

Βάσει αυτής της συμφωνίας, η οποία κοινοποιήθηκε λίγες μέρες αργότερα στην κυβέρνηση Τσολάκογλου, προσδιορίστηκε ανώτατο όριο εξόδων κατοχής που δεν θα έπρεπε να υπερβαίνουν τις 1,5 δις δρχ. συνολικά και για τους δύο κατακτητές. Αυτό αναγνώρισαν οι ίδιοι εκουσίως. Πλην όμως, επειδή ζητούσαν και υποχρεωτικά έπαιρναν από την Τράπεζα της Ελλάδος  πολύ μεγαλύτερα ποσά, πέραν του ορίου που οι ίδιοι είχαν θέσει ως ανώτατο όριο, δηλαδή τις 1,5 δις δρχ. αυτά χαρακτηρίστηκαν ως προκαταβολές. Και, μάλιστα, σύμφωνα με την προαναφερθείσα Συμφωνία της Ρώμης, οι κατακτητές δεσμεύτηκαν να τα επιστρέψουν στο ελληνικό κράτος.

Αυτά είναι, λοιπόν, τα κατοχικά δάνεια, δηλαδή οι παραπάνω από τα τιθέντα ανώτατα όρια αναλήψεις χρημάτων από την Τράπεζα της Ελλάδος. Οι δύο κατακτητές συμφώνησαν μεταξύ τους ότι αυτά τα χρήματα  θα τα επέστρεφαν «αργότερα» στο ελληνικό κράτος. Σε επόμενη φάση διευκρινίστηκε ότι η εξόφληση αυτών των δανείων θα γινόταν άτοκα στο τέλος του πολέμου.

Οι όροι της Συμφωνίας της Ρώμης, που είχε αναδρομική ισχύ από την 1^η Ιανουαρίου 1942, επιβλήθηκαν υποχρεωτικά στην τότε κατοχική κυβέρνηση Τσολάκογλου, προς την οποία ανακοινώθηκαν στις 23 Μαρτίου 1942, εννέα μέρες μετά την υπογραφή, με μια διακοίνωση των πρεσβευτών Γερμανίας και Ιταλίας στην Αθήνα. Η υπόδουλη κυβέρνηση δεν είχε καμμια άλλη επιλογή παρά να τους αποδεχτεί.

Το επισιτιστικό ζήτημα

Στην ίδια Συμφωνία όμως υπήρχε και δεύτερο σκέλος που αναφερόταν στα επισιτιστικά θέματα. Αν και οι κατακτητές, βάσει των ίδιων διεθνών συνθηκών που τους παρείχαν την δυνατότητα να απαιτούν την καταβολή εξόδων κατοχής, είχαν την υποχρέωση να μεριμνούν για την ομαλή εξασφάλιση της διατροφής του ελληνικού λαού, μέχρι τότε ήταν ουσιαστικά υπαίτιοι της έλλειψης τροφίμων που συνεχιζόταν. Μέχρι τότε απέδιδαν τις δυσκολίες στα προβλήματα που επέφερε ο συνεχιζόμενος συμμαχικός αποκλεισμός αλλά αυτός ήρθη στις αρχές του 1942 ως προς την Ελλάδα και τότε πλέον ήταν διαδικαστικό θέμα πως θα οργανωνόταν η αποστολή ειδών διατροφής από το εξωτερικό με μέριμνα του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού.

Το ενδιαφέρον των κατακτητών για τον επισιτισμό των Ελλήνων ήταν μάλλον προσχηματικό, διότι, αν η εγχώρια γεωργική παραγωγή και η κτηνοτροφία έμεναν άθικτες από τα κατοχικά στρατεύματα, η στοιχειώδης επιβίωση θα ήταν εξασφαλισμένη. Αλλά με τις αναγκαστικές δεσμεύσεις ή κατασχέσεις της ελληνικής παραγωγής ειδών διατροφής προς χρήση των κατακτητών, όχι μόνο για κατανάλωση εντός του ελληνικού εδάφους, αλλά και με εξαγωγές προς την Γερμανία, την Ιταλία ή άλλες κατεχόμενες χώρες, η Ελλάδα άδειασε από τρόφιμα.

Ενώ ανακοινώθηκε  ο περιορισμός των δεσμεύσεων της ελληνικής γεωργικής παραγωγής δήθεν προς προστασία του ελληνικού πληθυσμού, στην πραγματικότητα άρχισε μια πρόσθετη λεηλασία. Αυτή τη φορά η Ελλάδα χρησιμοποιήθηκε από τους Γερμανούς και Ιταλούς κατακτητές για να… χρηματοδοτήσει την εκστρατεία του Ρόμελ στην Βόρειο Αφρική. Στο ελληνικό κράτος επιβλήθηκε, μεταξύ άλλων, το κόστος της διακίνησης μέσω του εδάφους της, στρατιωτικών μονάδων με τελικό προορισμό το ανατολικό ή βορειοαφρικανικό μέτωπο, η τροφοδοσία τους, η αποστολή λαχανικών, φρούτων και κρεάτων στο ίδιο μέτωπο, ενώ πολλές χιλιάδες ανδρών του κατακτητή που είχαν τραυματιστεί αποθεραπευτεί ή απλώς κουραστεί περνούσαν από κατάλληλους ελληνικούς …τουριστικούς προορισμούς για αποθεραπεία και χαλάρωση! Είναι πολύ χαρακτηριστική η περίπτωση ενός νέου στρατιωτικού νοσοκομείου που οργανώθηκε εκτάκτως στον Πειραιά για να στεγαστούν περισσότεροι από χίλιοι «τραυματίες» προερχόμενοι από την Βόρειο Αφρική επειδή είχαν πληγεί από αφροδίσια νοσήματα! Κι αυτά ακόμη τα έξοδα νοσηλείας εντάχθηκαν στα «έξοδα κατοχής» και καταλογίστηκαν στη Ελλάδα.

Παράλληλα αποφασίστηκε η οικοδόμηση έκτακτων οδικών, οχυρωματικών, λιμενικών και άλλων παρεμφερών έργων αποκλειστικά στρατιωτικού χαρακτήρα, το κόστος των οποίων και πάλι επιβλήθηκε στο ελληνικό κράτος. Αυτά και άλλα παρόμοια έξοδα χρεώθηκαν επίσης εις βάρος της Ελλάδας και, μάλιστα, με προσωπική απόφαση του Χίτλερ αυθαίρετα μετονομάστηκαν από «έξοδα κατοχής» σε «έξοδα ανοικοδόμησης». Ας φανταστεί κανείς ότι τη βαριά οχύρωση της Κρήτης –που ο στρατάρχης Γκέριγκφιλοδοξούσε να την καταστήσει απόρθητη και να την μεταμορφώσει σε νέα Μάλτα- κλήθηκε ο πονεμένος ελληνικός λαός να την πληρώσει με το νόμισμά του, τη δραχμή.

Οι διαπραγματεύσεις Γκοτζαμάνη

Όλα αυτά τα έξοδα δεν ήταν παρά μια σπάταλη διαχείριση εκ μέρους των κατακτητών, ιδίως των Γερμανών, σε θέματα που κάθε άλλο παρά προβλέπονταν από τις διεθνείς Συμφωνίες. Η επίπτωση ήταν άμεση και καθοριστική για την ελληνική οικονομία, η οποία εξαρθρώθηκε, με άμεση συνέπεια τη διόγκωση της νομισματικής κυκλοφορίας, την αντίστοιχη γιγάντωση του πληθωρισμού και τελικά την επέκταση της πείνας σε όλο τον εγχώριο πληθυσμό και βεβαίως τον μαρασμό και την δυστυχία. Όλα αυτά χωρίς να προσμετρώνται οι συνεχείς οι συνεχείς ανθρωπιστικές καταστροφές. Με την αυθαιρεσία και την βιαιότητα του κατακτητή.

Για την αντιμετώπιση της οσημέραι αυξανόμενης αυτής κατάστασης η τότε κατοχική κυβέρνηση διαμαρτυρήθηκε και προκάλεσε την έναρξη νέων διαπραγματεύσεων, αρχικά στο Βερολίνο κι έπειτα στην Ρώμη, που άρχισαν τον Σεπτέμβριο του 1942.  Ελληνική αποστολή οικονομολόγων, τεχνοκρατών και ανώτερων αξιωματούχων υπό τον τότε υπουργό οικονομικών Σωτ. Γκοτζαμάνη, έλαβε μέρος  σε αυτές τις συζητήσεις, που όμως τελικά οδηγήθηκαν σε αδιέξοδο. Όποιοσδήποτε παρακολουθήσει μέσα από τα έγγραφα που διασώθηκαν –και δημοσιεύονται στο πρόσφατο βιβλίο μου με τίτλο Η ελληνική οικονομία κατά την Κατοχή και η αλήθεια για τα κατοχικά δάνεια, εκδόσεις Ερωδιός-, κυρίως από τα Γερμανικά αρχεία και το προσωπικό αρχείο Γκοτζαμάνη, την πορεία αυτών των συζητήσεων, αντιλαμβάνεται το μέγεθος της ελληνικής οικονομικής καταστροφής την εποχή εκείνη. Η ιταλική πλευρά, που κυρίως είχε και την άμεση ευθύνη της τάξης στην ηπειρωτική Ελλάδα, κατατρυχόταν από το φόβο μιας συνολικής εξέγερσης του πληθυσμού, την οποία δεν θα μπορούσε να ελέγξει. Η αλήθεια είναι πως ένα σύντομο ταξίδι του Μουσολίνι στην Αθήνα τον Ιούλιο του 1942, οπότε προσωπικά διαπίστωσε το μέγεθος του επισιτιστικού ζητήματος και της οικονομικής καταστροφής, είχε οδηγήσει στην κατανόηση του όλου προβλήματος, όχι όμως και στην επίλυσή του. Τόσο οι Ιταλοί όσο και πρωτίστως οι Γερμανοί εννοούσαν να συνεχίσουν ακάθεκτοι την οικονομική απομύζηση της Ελλάδος.

Από αυτές τις συζητήσεις με τους Έλληνες εκπροσώπους οι κατακτήτές δεν ήθελαν τίποτα περισσότερο από το να εξαντλήσουν οποιαδήποτε πλουτοπαραγωγική δυνατότητα είχε απομείνει στη χώρα, ιδιαίτερα από την γεωργική παραγωγή της. Η επίλυση του επισιτιστικού είχε εκ του πονηρού αφεθεί στη δραστηριότητα του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού.

Η  Τελική Συμφωνία

Οι συζητήσεις με την ελληνική αντιπροσωπεία που πραγματοποιήθηκαν στο Βερολίνο, συνεχίστηκαν στην Ρώμη. Δεν υπήρχε καμιά επωφελής για τον ελληνικό λαό προοπτική, αλλά έπρεπε να πειστεί η ιταλική πλευρά, καθοδηγούμενη από τους Γερμανούς τεχνοκράτες του Βερολίνου, ποιες ρυθμίσεις έπρεπε να ακολουθηθούν. Πραγματικός στόχος δεν ήταν να βελτιωθεί η ζωή των Ελλήνων, αλλά πώς να απομυζηθούν ακόμη περισσότερα από αυτούς.

Ήδη στο Βερολίνο, από τις αρχές Οκτωβρίου 1942, είχε αποφασιστεί πως με την ιταλική συγκατάθεση θα συνεχιζόταν η οξύτερη απομύζηση της Ελλάδος. Ο κατοχικός υπουργός Γκοτζαμάνης και οι Έλληνες τεχνοκράτες επέστρεψαν άπρακτοι στην Αθήνα και ο τότε πρωθυπουργός Τσολάκογλου αρνήθηκε να παραμείνει στην εξουσία –στη συνέχεια θα αντικατασταθεί από τον καθηγητή Κ. Λογοθετόπουλο. Οι δύο κατακτητές συμφώνησαν μεταξύ τους όσες μεταβολές θεώρησαν αναγκαίες πάνω στην συμφωνία του Μαρτίου του 1942. Πρωταρχική σημασία δινόταν στην πλήρη ικανοποίηση των απαιτήσεων του γερμανικού στρατού κατοχής και των κεντρικών επιτελικών επιλογών.

Αποφασίστηκε η συνέχιση χρηματικών καταβολών εκ μέρους της Ελλάδος, πολλαπλάσιων όσων είχαν υπολογιστεί ως εξόδων κατοχής. Τα παραπάνω ποσά θα χαρακτηρίζονταν ως προκαταβολές και θα είχαν την μορφή κρατικού δανεισμού για όσο διάστημα θα διαρκούσε ο πόλεμος, μετά την λήξη του θα επιστρέφονταν στην Ελλάδα άτοκα, ενώ καθοριζόταν η τιμαριθμική βάση. Ενδιάμεσα θα συμψηφίζονταν όσες τυχόν εισαγωγές προϊόντων θα γίνονταν από την Γερμανία και την Ιταλία. Για το τελευταίο ζήτημα ιδρύθηκαν δύο  κρατικές εταιρείες, μια για το ελληνογερμανικό και μια για το ελληνοϊταλικό εξωτερικό εμπόριο –οι Degriges και Sacig αντίστοιχα.

Κλόντιους και Ράιχενμπαχ

Karl Clodius

Horst Reichenbach

Παράλληλα, αποφασίστηκε η επιβολή ελέγχου των ελληνικών δημοσιονομικών, ώστε να επιτευχθούν οικονομίες ακριβώς για να μπορούν να αντληθούν οι πόροι που είχαν απομείνει. Οι δύο κατακτητές όρισαν ειδικούς απεσταλμένους, οι οποίοι θα αναλάμβαναν να ελέγξουν τα ακριβή μεγέθη της ελληνικής οικονομίας και να πάρουν τα κατά την κρίση τους απαραίτητα μέτρα. Επρόκειτο για τους Νόιμπάχερ και Ντ’ Αγκοστίνο, που έλαβαν μεγαλύτερη εξουσία από τους πρεσβευτές Άλτενμπρουκ και Γκίτζι, τους εν δυνάμει ύπατους αρμοστές.Ταυτόχρονα ορίστηκαν οικονομικοί εμπειρογνώμονες, με προεξάρχοντα τον εξειδικευμένο διπλωμάτη Κάρλ Κλόντιους.

Όλοι αυτοί είχαν ειδικές εξουσίες και απέκτησαν πλήρη εξουσία στην υποτεταγμένη πλέον ελληνική οικονομία. Με σημερινούς όρους θα τους παρομοιάζαμε με τα μέλη της τρόικας, οι καθοριστικές αποφάσεις των οποίων λαμβάνονται αυθαίρετα και καταχρηστικά. Οι συσχετισμοί είναι σε ορισμένες περιπτώσεις απόλυτοι, καθώς παραγνωρίζεται η εξουσία των ελληνικών πολιτικών Αρχών, όπως γινόταν και τότε. Ό,τι δύναμη και αρμοδιότητα είχε τότε ο Κλόντιους έχει σήμερα ο Ράιχενμπαχ και κάτι ανάλογο συμβαίνει με τον Νόιμπαχερ και τον Φούχτελ. Με μια μικρή, δυσμενή για την σημερινή Ελλάδα διαφορά: Τότε η εθνική κυριαρχία είχε καταργηθεί de facto λόγω πολεμικής ήττας και κατοχής, ενώ σήμερα de jure, με απόφαση της Βουλής των Ελλήνων.

Το ύψος των κατοχικών δανείων

Επειδή κατά περιόδους πολλά έχουν λεχθεί για τα κατοχικά δάνεια και ιδιαίτερα για το ύψος που αντιπροσωπεύουν, θα ήταν πολύ χρήσιμο να γίνει ένας αντικειμενικός –επιστημονικός, θα έλεγα- υπολογισμός, ώστε να γνωρίζουμε το πραγματικό ποσό. Το καθήκον αυτό επαφίεται σε πιο ειδικούς οικονομολόγους και είναι όλως ατυχές που μέχρι σήμερα δεν βρέθηκε ένας αρμόδιος οιασδήποτε βαθμίδας να το πράξει ή ένας υπεύθυνος πολιτικός να αναθέσει σε μια επιτροπή εμπειρογνωμόνων μια εμπεριστατωμένη μελέτη.

Μετά την απελευθέρωση, ο αρμόδιος θεσμικός φορέας, η Τράπεζα της Ελλάδος, βάσει των σχετικών λογαριασμών που τηρούσε, προσδιόρισε το σύνολο των καταβολών που δόθηκαν από την αρχή στους κατακτητές σε όλο το διάστημα της κατοχής. Το συνολικό ποσό που αφορά στην Γερμανία ανέρχεται σε 1.617.781.093.648.819 δρχ. Μετά την αφαίρεση των κατά τα διεθνή νόμιμα εξόδων κατοχής, όπως αυτά συμφωνήθηκαν με τους κατακτητές, η μεν Γερμανία έλαβε πέραν αυτών ως προκαταβολές 1.530.033.302.528.819 δρχ. και η Ιταλία αντίστοιχα 157.053.637.000 δρχ.

Αυτά τα τελευταία ποσά είναι ακριβώς τα λεγόμενα κατοχικά δάνεια, που θα έπρεπε –κατά τις Συμφωνίες του Μαρτίου του 1942 και του Δεκεμβρίου του 1942- να επιστραφούν με την λήξη του πολέμου. Αυτό είναι το κεφάλαιο του κατοχικού δανείου σε ονομαστική αξία και αυτή ήταν η βάση για να υπολογιστεί η οφειλή όταν θα γινόταν η εξόφληση, διότι το ακριβές ποσό πρέπει να εξαχθεί με το μέτρο της τιμαριθμικής δραχμής. Εδώ τώρα τίθεται το ζήτημα ποιος είναι ο κανόνας προσδιορισμού της.

Η Τράπεζα της Ελλάδος προκειμένου να έχει την εποχή εκείνη μια αρχική εκτίμηση, χρησιμοποίησε την μέθοδο της αντιστοίχισης στην τιμή της χρυσής λίρας. Προσδιορίστηκε έτσι ότι η συνολική οφειλή της Γερμανίας ως προς τα κατοχικά δάνεια ανερχόταν σε 3.670.610 χρυσές λίρες.

Εκ πρώτης όψεως η μέθοδος αυτή φαίνεται λογική, πλην όμως δεν είναι αντιπροσωπευτική, διότι η επίσημη τιμή της χρυσής λίρας ήταν διαφορετική από την ανεπίσημη –και φυσικά ήταν χαμηλότερη. Πέραν αυτού, η συμφωνία που επέβαλλαν οι κατακτητές δεν όριζε συγκεκριμένη μέθοδο αποτιμαριθμοποίησης, πολύ δε περισσότερο όταν η μελετώμενη κατοχική περίοδος ήταν εξαιρετικά περίπλοκη. Συνεπώς, η αναζήτηση της δίκαιης αποτίμησης του χρέους θα πρέπει να ακολουθήσει ασφαλέστερο υπολογισμό.

Την άποψη ότι ο υπολογισμός του κατοχικού δανείου δεν είναι ορθός αν γίνει με την βάση της χρυσής λίρας πρώτος υποστήριξε ο καθηγητής Αγγελόπουλος, επιμένοντας ότι πιο ορθολογική και αντιπροσωπευτική είναι εκείνη του δολαρίου. Στην περίπτωση πρόσθετε, κατά την εκτίμησή του το κεφάλαιο οριζόταν για την Γερμανία σε 151 εκατομμύρια δολάρια μέχρι το 1964. Θα έπρεπε να προστεθούν 177 εκατ. Δολάρια για τόκους από 1^ης Ιανουαρίου 1942, δηλαδή συνολικά 328 εκατ. δολάρια.

Ωστόσο αν στηριζόμαστε στην Συμφωνία του Μαρτίου του 1942, που συνήφθη μεταξύ και Ιταλών στην Ρώμη, δεν πρέπει να αρχίσει η χρέωση από την ημερομηνία εκείνη, διότι σαφώς αναφερόταν ότι πρόκειται περί ατόκου επιστροφής των καταβολών. Και δεν μπορούμε να αγνοήσουμε την Συμφωνία εκείνη, διότι επ’ αυτής εδράζεται η ελληνική αξίωση. Διαφορετικά, αν αγνοηθούν επιλεκτικά ορισμένοι όροι της, υπάρχει ο κίνδυνος να αδυνατίσει η θέση μας και να δοθούν επιχειρήματα για η μη τήρησή της.

Από την άλλη μεριά, δεν είναι ορθολογική η εκτίμηση του καθηγητή Αγγελόπουλου, διότι χρησιμοποιεί μεθοδολογία που στην πραγματικότητα μειώνει το σύνολο της οφειλής με το να λαμβάνει εσφαλμένη εκκίνηση της οφειλής στα 151 εκατομμύρια δολάρια, που τον Απρίλιο του 1964 αντιστοιχούσαν σε 15.100.000 λίρες ή κατ’ επέκταση το 2012 σε 4.530.000.000 ευρώ. Περαιτέρω, σύμφωνα με τον Αγγελόπουλο, τον Απρίλιο του 1964 το κεφάλαιο έφτανε έντοκα, ως προς την Γερμανία πάντα, στις 32.800.000 χρυσές λίρες, οπότε με τις ίδιες αναλογίες (δηλαδή με επιτόκιο 4% και ετήσιο ανατοκισμό) το 2012 η συνολική οφειλή θα ήταν 215.513.819 χρυσές λίρες ή σε ευρώ 64.654.145.587. Αυτή είναι η εκτίμηση Αγγελόπουλου για τα κατοχικά δάνεια της Γερμανίας που οφείλονται στην Ελλάδα.

Ωστόσο, ο υπολογισμός αυτός έχει δυο βασικά μειονεκτήματα. Όπως προελέχθη, α)αγνοεί τον όρο της άτοκης επιστροφής κατά την λήξη του πολέμου και β)υπολογίζει επιτόκιο 4%. Ενδεχομένως το 1964, όταν έκανε τους υπολογισμούς του, το επιτόκιο να ήταν φυσιολογικό, πλην όμως προκειμένου για κρατικά δάνεια το ορθό θα ήταν 2,5% και όχι περισσότερο.

Επιλέγοντας αυτό υο χαμηλό επιτόκιο του 2,5% και εκκινώντας τον ανατοκισμό από το 1964, χρονολογία που ανυπερθέτως –δηλαδή με τη λήξη του πολέμου που νοείται κατά την Διάσκεψη Ειρήνης των Παρισίων –θα έπρεπε το γερμανικό κράτος να επιστρέψει τις καταβολές που είχε λάβει καθ’ υπέρβαση των εξόδων κατοχής υπό σαφώς δανειακή μορφή και με την ανεπιφύλακτη δέσμευση επιστροφής των χρημάτων, καταλήγουμε σε άλλο ποσόν.

Πλήν όμως η εκτίμηση του καθηγητή Αγγελόπουλου το 1964 όσο κι εκείνη του κατοχικού υπουργού Γκοτζαμάνη το 1952 (περί 240 εκατ. δολαρίων) είναι εσφαλμένες. Αγνοούν την ορθή αποτίμηση της αναγκαίας τιμαριθμικής βάσης, η οποία όντως είναι αρκετά περίπλοκη. Αρκεί μόνο να υπομνησθεί πόσο ακραίες και αιφνίδιες ανατιμήσεις βασικών ειδών γίνονταν τότε, ιδίως αν λάβουμε υπ’ όψη ότι οι πραγματικές τιμές αγαθών απέιχαν εξαιρετικά από τις επίσημες και πόσο δύσκολο είναι να αναπαρασταθούν, ώστε να ληφθούν για να χρησιμοποιηθούν ως βάση υπολογισμών. Γι’ αυτό το λόγο αναζητήσαμε μια άλλη μεθοδολογία.

Η έρευνά μας προσανατολίστηκε διαφορετικά, λοιπόν, και με ένα συνδυασμό επίσημων και πραγματικών τιμών στα τρόφιμα και στα είδη καθημερινής χρήσης, της πραγματικής τιμής της χρυσής λίρας στην ελεύθερη αγορά, λαμβάνοντας υπόψη και τις αξίες των πωλούμενων ακινήτων, καθώς και άλλων δεικτών, περιλαμβανομένης και της γερμανικής οφειλής από τις ελληνικές εξαγωγές προς την Γερμανία διαρκούσης της Κατοχής, καταλήξαμε σε διαφορετικό ποσό. Έτσι, η πραγματική αποτίμηση του κατοχικού χρέους έφτασε την ημέρα που αποχώρησαν τα γερμανικά στρατεύματα στο συνολικό ύψος των 100 δις ευρώ, χωρίς να περιλαμβάνονται οι πολεμικές επανορθώσεις και αποζημιώσεις.

Αυτό είναι το ακριβές ποσό και είναι βέβαιο ότι αν κάποτε η ελληνική κυβέρνηση αποφασίσει να ασχοληθεί με το ζήτημα και αναθέσει σε μια επιτροπή ειδικών να το ερευνήσει σε βάθος, τότε θα επαληθευτεί πλήρως η δική μας εκτίμηση.

Επιπλέον, πρέπει να αναφερθεί ότι ο όρος περί σύντομης επιστροφής των κατοχικών δανείων ξεπεράστηκε όταν η οιονεί δανειακή σύμβαση κατέστη ληξιπρόθεσμη. Αυτό συνέβη με την Διάσκεψη Ειρήνης του 1946 και από τότε τα δάνεια είναι έντοκα, ώστε το αρχικό κεφάλαιο των 100 δις να ανέρχεται σήμερα, με χαμηλό επιτόκιο 2,5%, στα 510.033.165.000 ευρώ.   

Επομένως, αυτό το ποσό όφειλε να έχει καταβάλει το μεταπολεμικό γερμανικό κράτος και αδιαφόρησε να το πράξει. Υπό το πρόσχημα του διαμελισμού, πλέχθηκε μια σειρά επιχειρημάτων για να αποφύγει την αποπληρωμή των κατοχικών δανείων με την ανοχή ή την συνενοχή των συμμαχικών κυβερνήσεων. Αρκετά χρόνια μετά τη Διάσκεψη Ειρήνης εφευρέθηκε το επιχείρημα ότι η Γερμανία δεν ήταν σε θέση να υπογράψει την τελική Συνθήκη Ειρήνης ενόσω ήταν διαμελισμένη. Αν ήταν καλόπιστος οφειλέτης η Δυτική Γερμανία, στο διάστημα των 44 χρόνων που μεσολάβησαν μέχρι να ενοποιηθεί θα μπορούσε να είχε καταβάλει το μερίδιο που της αναλογούσε έστω και σταδιακά. Απέφυγε όμως να το πράξει, όπως το απέφυγε και στα επόμενα χρόνια, αφού πλέον ήταν ενοποιημένη και δεν μπορούσε να επικαλεστεί παρόμοιες αιτιάσεις.

Τι απέγινε με τα Δάνεια

Τα λεγόμενα κατοχικά δάνεια, που μέσα στον παραλογισμό τους οι κατακτητές είχαν αξιώσει από μια χώρα περιορισμένων δυνατοτήτων όπως η Ελλάδα, καταφέρνοντας έτσι να διαλύσουν εκ βάθρων την ελληνική οικονομία, οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν έχουν κατορθώσει  μέχρι σήμερα να τα εισπράξουν Κατά καιρούς έγιναν κάποιες ανάλογες ενέργειες χωρίς όμως αποτελέσματα.

Ήδη από τη Διάσκεψη της Ειρήνης στο Παρίσι το 1946 η τότε ελληνική κυβέρνηση προσπάθησε να σώσει το θέμα, μαζί με τις πολεμικές επανορθώσεις και αποζημιώσεις. Η Γερμανία δεν ήταν συγκροτημένο κράτος τότε και, εν πάση περιπτώσει, ήταν διαμελισμένη σε χωριστές ζώνες κατοχής, οπότε η απαίτηση τα Ελλάδος δεν κατέστη εφικτό να τεθεί. Αντίθετα, σε ό,τι αφορούσε στην Ιταλία, το θέμα τέθηκε και ύστερα από διάφορες διακυμάνσεις το ελληνικό κράτος ικανοποιήθηκε στο κεφάλαιο αυτό αργότερα.

Η τύχη της ελληνικής απαίτησης ως προς τη Γερμανία τυπικά θα έπρεπε να τεθεί προς ικανοποίηση όταν θα υπογραφόταν η Συνθήκη Ειρήνης, πράγμα ανέφικτο ενόσω η χώρα αυτή ήταν χωρισμένη σε Ανατολική και Δυτική. Ωστόσο, μετά την ίδρυση της Ομοσπονδιακής Γερμανίας, άρχισαν σταδιακά να αναπτύσσονται διμερείς οικονομικές σχέσεις με την Ελλάδα, αλλά οι Γερμανοί ιθύνοντες  δεν έστεργαν στην ρύθμιση του χρέους με το επιχείρημα ότι δεν ήταν υποχρεωμένοι να το πράξουν. Σε διάφορες φάσεις οι ελληνικές κυβερνήσεις έθεταν το θέμα χωρίς να μεταβάλλεται η γερμανική στάση.

Το Νοέμβριο του 1952 επέστρεψε στην Ελλάδα, αφού προηγουμένως είχε νομοθετικά αμνηστευθεί, ο κατοχικός υπουργός οικονομικών Σ. Γκοτζαμάνης, τερματίζοντας την πολύχρονη φυγοδικία του στο εξωτερικό. Μόλις έφτασε στην Αθήνα, έσπευσε να υποστηρίξει ότι η ελληνική κυβέρνηση δεν πρέπει να απεμπολήσει τα κατοχικά δάνεια και πως όφειλε να ζητήσει την εξόφλησή τους.

Την εποχή που ο Ελληνικός Συναγερμός του στρατάρχη Παπάγου βρισκόταν στην εξουσία δεν ζητήθηκε επίσημα η εξόφληση των κατοχικών δανείων, αφού στην Συνδιάσκεψη του Λονδίνου το 1951 είχε κριθεί ότι θα αναμενόταν η υπογραφή της Συνθήκης Ειρήνης.

Παρ’ όλα αυτά, το αίτημα επαναλαμβανόταν σε διάφορες περιπτώσεις και η ανανέωση της αρνητικής απάντησης  από τη Δυτική Γερμανία ισοσταθμιζόταν με κάποια άλλη οικονομική διευκόλυνση. Το θέμα επανήλθε ανοιχτά στις αρχές του 1964, όταν στην εξουσία βρισκόταν η κυβέρνηση της Ένωσης Κέντρου. Ακολούθησαν τρεις νέες κρούσεις προς την κυβέρνηση της Ομοσπονδιακής Γερμανίας από τους Άγγελο Αγγελόπουλο, Ανδρέα Παπανδρέου και Ευάγγελο Σαββόπουλο αντίστοιχα, χωρίς όμως θετικό αποτέλεσμα.

Στα τελευταία χρόνια επανέρχεται συχνά στην δημοσιότητα το θέμα της διεκδίκησης του κατοχικού δανείου από την Γερμανία, ιδιαίτερα αφότου η χώρα μας βρέθηκε στο επίκεντρο της οικονομικής κρίσης με όλα τα συνεπακόλουθα. Ειδικότερα η στάση της σύγχρονης Γερμανίας είναι που προκαλεί την εντονότερη διεκδίκησή του.

Ωστόσο, αυτού του είδους η ελληνική απαίτηση δεν υπόκειται σε παραγραφή, αν αυτό υποστηρίζουν ορισμένο παράγοντες εκεί για να αποφύγουν την αποπληρωμή της, διότι και μόνο το γεγονός ότι κατά καιρούς το θέμα επανατίθεται από ελληνικής πλευράς, έστω κι αν για γενικότερους λόγους δεν καταφεύγει σε δικαστικές διαδικασίες, αποκλείει την παραγραφή.

Κάτι περισσότερο, θα προσθέταμε: Είναι θέμα τιμής για την σύγχρονη Γερμανία, η ηγεσία της οποίας παρουσιάζεται αγέρωχη απέναντι στην Ελλάδα επειδή βρέθηκε σε οικονομικά αδύναμη θέση, να εξοφλήσει τις πραγματικές οφειλές απέναντί της. Και είναι τόσο πραγματικές, κυριολεκτικά ποτισμένες με αίμα, ώστε οι σημερινοί ηγέτες της να γίνονται κατακριτέοι όταν με το δείκτη του χεριού απευθύνονται στους Έλληνες κατά τρόπο δηκτικό και καταφανώς ανήθικο. Ενδεχομένως αυτό το δημοσίευμα, αντί να σταθεί με αξιοπρέπεια και αντικειμενικότητα στη μελέτη του ιστορικού αντικειμένου του, να  έπρεπε να δώσει μεγαλύτερη σημασία στην ανάδειξη των μικροτήτων που σημειώθηκαν από τους Γερμανούς επί Κατοχής.

Το γεγονός ότι η μεταπολεμική Ελλάδα –μάλλον από συναισθηματικούς λόγους εξαιτίας της γενικότερης συμπάθειάς της προς τη σύγχρονη Γερμανία ή έστω από λόγους αδυναμίας των εκάστοτε δικών της κυβερνήσεων, δεν διεκδίκησε φορτικά την αποπληρωμή των κατοχικών δανείων- δεν σημαίνει ότι αυτά παύουν να είναι χρέος τιμής για μια χώρα που διεκδικεί ηγεμονική θέση στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Τα πρόσφατα

Τον τελευταίο καιρό γίνεται όλο και συχνότερα λόγος για τα κατοχικά δάνεια, αν και συχνά αυτά εμπλέκονται, συνήθως από άγνοια της σοβαρότητας του θέματος, με τα θέματα πολεμικών επανορθώσεων ή αποζημιώσεων. Το κεφάλαιο των κατοχικών δανείων είναι απόλυτα ξεκάθαρο και μεταπολεμικά δεν έχει γίνει η παραμικρή πληρωμή εκ μέρους της Γερμανίας. Αντίθετα –και ίσως αυτό να είναι η τρανότερη απόδειξη της ισχύος της ελληνικής απαίτησης-, ο άλλος οφειλέτης των κατοχικών δανείων, η Ιταλία, από πολλών ετών έχει εξοφλήσει την οφειλή της.

Διαπρεπείς ξένοι οικονομολόγοι μόλις πρόσφατα έχουν επιβεβαιώσει την γερμανική οφειλή. Ο Γερμανός καθηγητής Άλμπρεχτ Ριτσλ έχει βεβαιώσει το αδιαμφισβήτητο της υπόστασης του γερμανικού χρέους, ενώ ο Γάλλος Ζακ Ντεπλά έχει μιλήσει για ύψος 575 δις ευρώ.

Δεν μπορεί να υπάρξει καμιά αμφισβήτηση και νομίζω ότι μόνο οι εκάστοτε ελληνικές κυβερνήσεις έχουν αμελήσει να εισπράξουν τα οφειλόμενα από την Γερμανία. Ο φόβος έγκειται τώρα στον κίνδυνο η σημερινή ελληνική κυβέρνηση, ακόμα και η Βουλή των Ελλήνων, να εξαναγκαστούν εκβιαστικά να παραιτηθούν επίσημα της γερμανικής οφειλής, αν αυτό δεν έχει γίνει ήδη παρασκηνιακά. Φυσικά, κάτι τέτοιο θα πρόκειται για εθνική προδοσία, αλλά ο κάθε Έλληνας μπορεί να ελπίζει ότι ούτε τέτοια προδοσία έχει συμβεί ούτε η Γερμανία θα φανεί τελικά τόσο πολύ ανυπόληπτη…

πηγή: περιοδικό ΕΠΙΚΑΙΡΑ τεύχος 156 11-17/10/2012

Read More

Μάριο Ντράγκι: "Ξεχάστε την εθνική κυριαρχία"

Απίστευτη δήλωση του Προέδρου της ΕΚΤ στο Der Spiegel στην οποία μας λέει ξεκάθαρα ότι πλέονη Ελλάδα είναι αποικία.

Σήμερα στη συνέντευξη του Προέδρου της ΕΚΤ κ. Ντράγκι στο Spiegel έπεσαν οι "μάσκες".

O Ευρωπαίος Κεντρικός Τραπεζίτης εξέφρασε...την απόλυτη συμφωνία του με την πρόταση του κ. Σόιμπλε για έλεγχο των εθνικών προϋπολογισμών από έναν Υπερεπίτροπο.

Η πρόταση αυτή συνιστά εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας και ο κ.Ντράγκι δεν ''μάσησε'' καθόλου τα λόγια του.

Στη συνέντευξή του στο Spiegel o κ.Ντράγκι επισημαίνει χαρακτηριστικά:

 ''Κάποιες κυβερνήσεις δεν έχουν ακόμα συνειδητοποιήσει ότι έχουν χάσει εδώ και καιρό την εθνική τους ανεξαρτησία λόγω του υψηλού χρέους τους . Μόνο αν εκχωρήσουν την εθνική τους κυριαρχία θα έχουν τη στήριξη και την αλληλεγγύη της Ευρωζώνης''.

Ο Κεντρικός Τραπεζίτης ουσιαστικά ''φωτογραφίζει'' τη διάταξη που παρακάμπτει τη Βουλή και θέτει υπεράνω του Κοινοβουλίου το ΤΑΙΠΕΔ. Δηλαδή μας λέει ότι θυα μπούνε στο σπίτι μας θα μας το αδειάσουν, και το καλό που μας θέλουν να καθόμαστε να κοιτάμε.

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Read More

THE NEW YORK TIMES: THE HOUR OF GREECE

THE NEW YORK TIMES

29 OCTOBER 1940

The invasion of Greece is a triple crime. An unprovoked assault on one small nation, launched on an even flimsier excuse than usual, is no surprise; it belongs to the brutal pattern of this war. It is no surprise that Fascist Italy celebrates its eighteenth birthday by using the soil of one weak neighboor, similarly invaded, to deliver an attack upon another. Thus does fascism fulfill itself. The grandeur that was Rome has declined to the mean brevado of a bully, striking at those who are not expected to strike back.

But the Greeks in this hour, outnumbered as they are, poor in the instruments of modern war, remember and defend the glory that was Greece. They recognize at once that this is a fight for independence, for the survival of all small nations. Whatever happens, their instant determination to "prove worthy of our ancestors" and of our freedom" vindicates the heroic tradition of Marathon, Thermopylae and Salamis and establishes once more the title to nationhood of a brave and ancient people.

The attack on Greece is not only a crime against Greece an the law and civilization Rome was once proud to symbolize. It ia direct threat to the sole remaining bloc of "neutral" states. By this move the war-makers have wantonly dragged into danger the very nations they claim to protect and control. The Bulgarian hope to gain an outlet to the Aegean out of this expedition and Yugoslavia is completely encircled. If a major struggle develope over Greece, the Balkans and Turkey will sooner or later be drawn in.

Out of the confusion of rumors and contradictory reports two main questions suggest themselves. First, is the Italian move conceived as a diversion and in this case can the British, heavily engaged in defending England and Egypt, afford to draw large naval and air forces from these vital spots? Second, why does Hitler rush to Florence to confer with Mussolini just as the Italians start the drive on Greece? Can it be that Duce moves ahead of time in order to confront his partner with a fait accompli? These and other questions will soon be answered, but the raid on Greece confirms what Hitler' s diplomatic offensive already emphasizes. The two dictators are in a desperate hurry. From their wiewpont Greece is merely an obstacle to the lock-up of the Balkans, a springboard for an attck on Egypt. But in our wiew, whatever happens, its stand is a bright sign in the darkness. In its long story Hellas has never been a Great Power; It has survived many invations and defeats because it is what its few million people remain in their resistence today -a great nation.

source

Read More

Έκκληση του Μανώλη Γλέζου προς τους ομογενείς και τους Έλληνες της διασποράς

Αθήνα, 18 Οκτωβρίου 2012

Η φτώχεια στην Ελλάδα βαθαίνει όλο και περισσότερο, οι αυτοκτονίες πολλαπλασιάζονται, η επίσημη ανεργία έχει υπερβεί το 25% του εργατικο

ύ δυναμικού και η ανεπίσημη βρίσκεται σε εκρηκτικά επίπεδα. Και όλα αυτά ενώ η κυβέρνηση κωφεύει μπροστά στην αγωνία του λαού και ισχυρίζεται ότι διαπραγματεύεται τα μέτρα που βαθαίνουν περισσότερο την κρίση της οικονομίας της χώρας, τα δημόσια οικονομικά, την κοινωνική κρίση και πάνω απ’ όλα την κρίση αξιών. Το ερώτημα προβάλλει αβίαστα: Πού οδηγούμαστε;

Η κρισιμότητα των στιγμών με υποχρεώνει να στραφώ στην άλλη Ελλάδα, τη μεγάλη εκτός συνόρων Ελλάδα, τον όπου γης Ελληνισμό και να ζητήσω τη στήριξή τους. Την ουσιαστική στήριξή τους, για να ανατραπεί αυτή η πορεία που, με μαθηματική ακρίβεια, οδηγεί στον όλεθρο.

Μόνη διέξοδος, η πραγματική ανάκαμψη της οικονομίας. Και αυτή είναι βέβαιο πως δεν προβλέπεται στα σχέδια της τρόικας. Όμως υπάρχει ιστορικό προηγούμενο ανάκαμψης και αυτό πρέπει να διεκδικήσουμε και για τη χώρα μας. Είναι οι συμφωνίες του 1953, που επέτρεψαν στη Γερμανία (η οποία, ως Γ’ Ράιχ, λίγα μόλις χρόνια νωρίτερα είχε αιματοκυλήσει τον κόσμο) να ορθοποδήσει. Τότε, πέραν της ουσιαστικής διαγραφής του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, συμφωνήθηκε επιπλέον:

1. Η Γερμανία να αποπληρώνει, διατηρώντας παράλληλα ένα υψηλό επίπεδο ανάπτυξης και βελτίωσης των συνθηκών διαβίωσης του πληθυσμού. Αποπληρωμή, δηλαδή, χωρίς να φτωχαίνει.
• Τίποτα ανάλογο δεν προβλέπεται για την Ελλάδα.

2. Σε περίπτωση διαφορών με τους πιστωτές, αρμόδια θα ήταν τα γερμανικά δικαστήρια. Ρητά μάλιστα αναφερόταν ότι, σε ορισμένες περιπτώσεις, «τα γερμανικά δικαστήρια μπορούν να αρνηθούν την εκτέλεση απόφασης ενός αλλοδαπού δικαστηρίου ή Αρχής διαιτησίας». Τέτοια περίπτωση ήταν όταν η εκτέλεση της απόφασης βρισκόταν σε αντίθεση προς τη δημόσια τάξη.
• Στην περίπτωσή μας, η αρμοδιότητα έχει ήδη δοθεί στα δικαστήρια της Βρετανίας και του Λουξεμβούργου!

3. Επιτράπηκε στη Γερμανία να αντικαταστήσει τις εισαγωγές αγαθών με δική της παραγωγή, προκειμένου να επιτευχθεί εμπορικό πλεόνασμα και να ενισχυθούν οι τοπικοί παραγωγοί.
• Οι κανόνες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και οι συμφωνίες που επιβλήθηκαν στη χώρα απαγορεύουν στις ελληνικές αρχές να προστατεύσουν και να βοηθήσουν τους τοπικούς παραγωγούς έναντι των ανταγωνιστών τους, δηλ. των άλλων χωρών της Ε.Ε.

4. Η Γερμανία ενθαρρυνόταν να ενισχύσει τον έλεγχο πάνω σε στρατηγικούς τομείς της οικονομίας.
• Στην Ελλάδα επιβάλλονται ιδιωτικοποιήσεις, κυρίως μάλιστα υπέρ των ξένων επενδυτών.

5. Τέλος, συμφωνήθηκε να χορηγηθεί στη Γερμανία χρεοστάσιο, το οποίο έφτασε τα 42 χρόνια!
• Στη δική μας περίπτωση όχι μόνο δεν γίνεται λόγος για κάτι τέτοιο, αλλά, επιπλέον, η χώρα που επιδεικνύει τη σκληρότερη στάση είναι η ευεργετηθείσα τότε και από την Ελλάδα Γερμανία, η οποία παράλληλα αυτοαπαλλάσσεται από τις υποχρεώσεις της έναντι της χώρας μας, οι οποίες απορρέουν από το διεθνές δίκαιο, αρνούμενη να καταβάλει όσα οφείλει από τις καταστροφές που προξένησε στην Ελλάδα στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Η αλήθεια είναι ότι η ριζική μείωση του χρέους της Γερμανίας και η ταχεία ανάκαμψή της μετά τον πόλεμο έγιναν δυνατές χάρη στην πολιτική βούληση των πιστωτών της.

Απευθύνουμε, συνεπώς, έκκληση στους όπου γης Έλληνες να σταθούν για άλλη μια φορά στο πλευρό μας και να αναλάβουν εκείνοι δράση, πιέζοντας τις Κυβερνήσεις των χωρών όπου βρίσκονται, προκειμένου να διαμορφωθεί η αναγκαία πολιτική βούληση, που θα επιτρέψει την έξοδο της Ελλάδας από την κρίση και την ουσιαστική ανάκαμψή της.

Read More

Η Αυτοκρατορική παγίδα για το Βερολίνο

Απόσπασμα από το άρθρο:  Το «τρίγωνο» της κρίσης, Η «φιλική» συμβουλή του City στους Γερμανούς ή η Αυτοκρατορική παγίδα για το Βερολίνο περιοδικό ΕΠΙΚΑΙΡΑ 156^ο τεύχος

Όταν επέλθει η καταστροφή, όταν κατακαθίσει η σκόνη, οι λαοί της Ευρώπης θα αρχίσουν να αλληλοκατηγορούνται και όλοι θα κατηγορούν τους Έλληνες. Οι Γερμανοί και οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι ηγέτες θα επιρρίψουν στην Ελλάδα την ευθύνη για όλα τα δεινά της Ευρώπης

….Στα τέλη Σεπτεμβρίου, οι Financial Times του Λονδίνου δημοσίευσαν ένα ασυνήθιστα ωμό κύριο άρθρο, προτρέποντας την ΕΕ, την ΕΚΤ και το ΔΝΤ να μην καταβάλουν στην Ελλάδα την έκτη δόση του συμφωνημένου δανείου. Το κύριο άρθρο εξηγούσε ότι η Ελλάδα δεν όφειλε να ανταποκριθεί σε διεθνείς χρηματοπιστωτικές υποχρεώσεις μέχρι τα τέλη του έτους. Αν δεν καταβαλλόταν η δόση, η ελληνική κυβέρνηση θα αδυνατούσε να πληρώσει του μισθούς και τις συντάξεις, διευκρίνιζε το κύριο άρθρο, εκπροσωπώντας τους επενδυτές και τους χρηματιστές του City.( Στις εβδομάδες που ακολούθησαν την δημοσίευση του εν λόγω κύριου άρθρου, η ελληνική κυβέρνηση, αντιμέτωπη με την απειλή της διακοπής της χρηματοδότησης, άρχισε να ενεργεί υπό το κράτος απόλυτης σύγχυσης και πανικού, σφαγιάζοντας κυριολεκτικά όλες τις κονωνικές τάξεις κάτω από την εποπτεία της τρόικας που είχε αποσταλεί στην Ελλάδα και στην πράξη δρούσε ως ένας οικονομικός δολοφόνος υψηλού επιπέδου.)

Οι Βρετανοί γνωρίζουν τους Έλληνες και τους Γερμανούς πολύ καλύτερα απ’ ό,τι οι Έλληνες και οι Γερμανοί γνωρίζουν τον εαυτό τους. Πολέμησαν εναντίων τους και τους νίκησαν επανειλημμένα και με διάφορους τρόπους. Οι επενδυτές και οι χρηματιστές του City μπορούν να προβλέπουν μια πιθανή έκβαση, αν ακολουθούνται οι συμβουλές τους – και ακολουθούνται. Οι συμβουλές τους θα επισπεύσουν την καταστροφή της Ελλάδας, με συνέπεια η Ελλάδα και  η Ευρώπη να αποδυναμωθούν τόσο πολύ, ώστε να μην μπορούν να τους αντιμετωπίσουν. Είναι επίσης πολύ πιθανό ότι ο ελληνικός λαός θα εξωθηθεί αργά ή γρήγορα σε κάποιο είδος εξέγερσης ή επανάστασης κατ’ αρχάς εναντίον της ελληνικής κυβέρνησης, αλλά πιθανότατα και εναντίον της Γερμανίας και της ΕΕ. Μπορείτε να προσάψετε στους Έλληνες οποιαδήποτε μομφή. Όμως πραγματοποίησαν τη δεύτερη πιο σημαντική ευρωπαϊκή επανάσταση μετά την γαλλική και συγκάλεσαν μια Εθνοσυνέλευση το 1822, όταν ο Ναπολέοντας είχε πλέον ηττηθεί και η Ιερά Συμμαχία που κυβερνούσε την Ευρώπη καταδίκαζε κάθε εξέγερση. Οργάνωσαν επίσης το πιο μαζικό αντιστασιακό κίνημα κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, λαμβανομένου υπ’ όψιν του πληθυσμού της χώρας.

Οι επενδυτές και οι χρηματιστές του City γνωρίζουν επίσης πολύ καλά τη γερμανική ιδιοσυγκρασία, γνωρίζουν ότι οι Γερμανοί αγαπούν την πειθαρχία στον ίδιο βαθμό που οι Έλληνες αγαπούν την εξέγερση. Πιστεύουν ότι το Βερολίνο θα αντιδράσει σε μια εξέγερση στην Ελλάδα με σκληρό, μη πολιτικό και άκαμπτο τρόπο. Η Γερμανία και η ΕΕ έχουν το πολιτικό και οικονομικό βάρος ώστε να προκαλέσουν στην Ελλάδα μια ακόμα μεγαλύτερη καταστροφή από αυτήν που έχουν ήδη προκαλέσει με τις πολιτικές τους – και με την συνεργασία της ελληνικής κυβέρνησης. Όμως δεν έχουν τα μέσα να αποφύγουν τις χρηματοοικονομικές και κυρίως πολιτικές, ιδεολογικές και γεωπολιτικές επιπτώσεις από την καταστροφή μιας μικρής αλλά ταυτόχρονα της πιο ιστορικής χώρας της Ευρώπης. Μπορούν να το κάνουν και, κατά πάσα πιθανότητα, θα το κάνουν, όμως θα επισπεύσουν την δική τους καταστροφή. Αν μετά τις περιπέτειες τους στην Μέση Ανατολή οι Αμερικανοί επικαλούνται το «νόμο των μη εσκεμμένων συνεπειών», θα πρέπει να εισαγάγουμε στην Ευρώπη το νέο «νόμο των ασύμμετρων αποτελεσμάτων».

Η ιδέα της πολιτικής ενοποίησης της Ευρώπης θα δεχθεί θανάσιμο πλήγμα. Ήδη το πολιτικό κλίμα στην Ευρώπη είναι δηλητηριασμένο. Τόσο οι «πλούσιες» όσο και οι «φτωχές χώρες της Ευρωζώνης έχουν αρχίσει να διαμαρτύρονται εναντίον της «βοήθειας» προς την Ελλάδα, αγνοώντας ότι δεν βοηθούν τους Έλληνες καθ’ οιονδήποτε τρόπο, αλλά ότι βοηθούν τις τράπεζες να καταστρέψουν την Ελλάδα, ενώ σε μερικές περιπτώσεις κερδοσκοπούν και αποκομίζουν κέρδη από τις δυσκολίες μιας χώρας- μέλους της ΕΕ. Όλοι στην Ευρώπη έχουν αρχίσει να αναζητούν εθνικές λύσεις. Στην Γαλλία, η οποία ήταν πάντα το πολιτικό βαρόμετρο ολόκληρης της ηπείρου, το φασιστικό Εθνικό Μέτωπο της Μαρίν Λεπέν είναι πλέον μια κοινωνικά αποδεκτή πολιτική δύναμη. Τα θεμελιώδη πολιτικά αξιώματα, που δημιούργησαν και διατήρησαν μεταπολεμικά την ευημερία, την Δημοκρατία και την ειρήνη στην Ευρώπη, υπονομεύονται ταχύτατα μπροστά στα μάτια μας.

Όταν επέλθει η καταστροφή, όταν κατακαθίσει η σκόνη, οι λαοί της Ευρώπης θα αρχίσουν να αλληλοκατηγορούνται και όλοι θα κατηγορούν τους Έλληνες. Οι Γερμανοί και οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι ηγέτες θα επιρρίψουν στην Ελλάδα την ευθύνη για όλα τα δεινά της Ευρώπης και θα τα επικαλεστούν ως προσχηματική δικαιολογία για να επιβάλλουν δρακόντειες οικονομικές και κοινωνικές πολιτικές στην Γερμανία και στην Ευρώπη. Από την μεριά τους οι Έλληνες θα απογοητευτούν επειδή τους απέρριψε η Ευρώπη, προς την οποία ήταν προσανατολισμένοι επί δυόμισι αιώνες. Δεν θα στραφούν τόσο εναντίον των «Αγορών» που δεν έχουν «διεύθυνση» και «τηλέφωνο», όσο εναντίον της Ευρώπης και ιδίως της Γερμανίας, κατηγορώντας την ότι κατέστρεψε την χώρα τους -για δεύτερη φορά σε λιγότερο από έναν αιώνα. Θα θυμηθούν ότι οι Γερμανοί δεν κατέβαλαν πολεμικές αποζημιώσεις και δεν επέστρεψαν τον χρυσό που έκλεψαν από την Τράπεζα της Ελλάδος. Θα ξανανοίξουν τους φακέλους των συμβάσεων της Siemens και άλλων εταιριών, δεδομένου ότι οι ευρωπαϊκές εταιρείες δωροδοκούσαν μαζικά Έλληνες πολιτικούς. Η International Herald Tribune, το Time και οι Financial Times θα δημοσιεύουν ρεπορταζ για την πείνα στην Αθήνα ή αναλύσεις για την αδυναμία των Ευρωπαίων μα επιλυσουν τα προβλήματά τους. Τα συνεπακόλουθα μιας τέτοιας εξέλιξης είναι πρόδηλα. Πρώτα απ’ όλα η εικόνα της κοινωνικής καταστροφής στην Ελλάδα θα χρησιμοποιηθεί για την τρομοκράτηση όλων των Ευρωπαίων πολιτών, ώστε να αποδεχτούν τους μισθούς και τις συντάξεις που οι τράπεζες θα επιτρέπουν στις κυβερνήσεις να τους δίνουν. Δεύτερον, όλοι πλην των Γερμανών θα καταλήξουν στο ίδιο συμπέρασμα: «οι Γερμανοί δεν αλλάζουν». Παραμένουν ίδιοι. Δεν μπορούμε να τους εμπιστευθούμε.

Αυτός ακριβώς είναι ο θεμελιώδης ψυχολογικός και ιδεολογικός μηχανισμός που χρησιμοποίησε μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο η Αυτοκρατορία για να κυριαρχήσει πάνω στην Γερμανία και την Ευρώπη, για να διατηρήσει την ήπειρο διαιρεμένη και εξαρτώμενη, παρά τα οικονομικά, κοινωνικά και πνευματικά επιτεύγματά της. Και θα είναι ιστορική ειρωνεία αν ο γερμανικός εθνικισμός συντελέσει για μια ακόμη φορά στην υπονόμευση των γερμανικών εθνικών συμφερόντων….

Read More

ΟΧΙ

Λέμε όχι σε Τατσόπουλους και Παναγιώταρους!

Read More

Ήλθε, είδε και απήλθε!

Το θέατρο του παραλόγου εκτυλίχθηκε σήμερα στην Αθήνα. Ο υπεύθυνος της διάλυσης της Ελλάδος, η Γερμανίδα καγκελάριος Μέρκελ, ήρθε για να δώσει στήριξη στην -υπό διάλυση- κυβέρνηση Σαμαρά. Ήρθε επίσης στα πλαίσια της σύγχρονης γκαιμπελικής προπαγάνδας σε μια χρονική στιγμή όπου αναμένονται τα χειρότερα δημοσιονομικά μέτρα εναντίων των Ελλήνων από τον Β΄παγκόσμιο πόλεμο. Στα πλαίσια αυτού του επικοινωνιακού show, η ελληνική κυβέρνηση προσπαθεί να επισκιάσει τον κοινωνικό Αρμαγεδδών στον οποίο πρόκειται να ρίξει τους Έλληνες, με την "επιτυχία" της επίσκεψης Μέρκελ και την στήριξη σε αυτήν, από την Καγκελάριο. Και πιστέψτε με, αυτή η αισχρή παράσταση θα γίνει πιστευτή από αυτούς στους οποίους απευθύνεται. Και εννοώ αυτούς που κυρίως θα πληγούν, τους συνταξιούχους και τους μισθωτούς. Ειδικά οι συνταξιούχοι οι οποίοι είναι πρόθυμοι να πειστούν και να πιαστούν από οποιαδήποτε δικαιολογία η οποία θα εξασφαλίζει τις ρημαγμένες τους συντάξεις και αποτελούν το μεγαλύτερο πληθυσμιακό τμήμα της γερασμένης Ελλάδας.

Βεβαίως οι συμβολισμοί δεν λείπουν από την παράσταση αυτή. Οι δηλώσεις υποταγής από τον Έλληνα (;) πρωθυπουργό, η επιστράτευση 7000 αστυνομικών και η κήρυξη στρατιωτικού νόμου ο οποίος απαγορεύει την συνάθροιση στις περιοχές όπου θα βρεθεί ή θα περάσει το "αφεντικό" σε συνδυασμό με την ηγεμονική εμφάνιση της καγκελαρίου, παραπέμπουν εύκολα σε κατεχόμενη περιοχή, παραπέμπουν εύκολα σε ημέρες τρίτου Ράιχ!

Αυτό που επιβεβαιώνει τα παραπάνω είναι και η ημέρα. Σαν σήμερα, στις 9 Οκτωβρίου 1944, τρείς μόλις ημέρες πριν οι γερμανικές δυνάμεις κατοχής εγκαταλείψουν την Ελλάδα, βομβάρδισαν την Αθήνα, αφήνοντας πίσω τους 6 νεκρούς και δεκάδες τραυματίες. Ειρωνία; Σύμπτωση; Σχεδιασμός ή φάρσα;

Τα πράγματα στην Ελλάδα είναι πολύ δύσκολα. Η Γερμανοί αποφάσισαν να στηρίξουν την καταρρέουσα κυβέρνηση Σαμαρά και να προλάβουν έτσι ανεπιθύμητες -γι αυτούς- καταστάσεις στην Ελλάδα. Το χειρότερο που θα μπορούσαν να περιμένουν είναι μια κυβέρνηση την όποια δεν θα ήλεγχαν τόσο, όπως για παράδειγμα μια κυβέρνηση Τσίπρα ο οποίος κλίνει προς την άλλη πλευρά του Ατλαντικού.

Ωστόσο –και σήμερα χάθηκε η ευκαιρία. Χάθηκε η ευκαιρία να ορθώσουμε το ανάστημά μας. Να σταθούμε στο ύψος μας σαν Έλληνες όχι αποκλειστικά λόγω καταγωγής αλλά κυρίως λόγω των διεθνών συγκυριών οι οποίες δίνουν φοβερά πλεονεκτήματα στην Ελλάδα η οποία κατέχει μια γεωστρατηγική θέση αυξανόμενης σημασίας. Η εξελίξεις στην Μέση Ανατολή, η διαμάχη μεταξύ Ηνωμένων Πολιτειών και Γερμανίας, οι πολύ καλές σχέσεις με την Ρωσία, η οποία βλέπει την Ελλάδα με πολύ ενδιαφέρον λόγω των όσων συμβαίνουν στην Συρία και της πιθανής απώλειας της εκεί ναυτικής της βάσης, η στενές πλέον σχέσεις με το Ισραήλ, λόγω ΑΟΖ και κοινών ερευνών για υδρογονάνθρακες και φυσικό αέριο, αλλά και χρησιμότητα της Ελλάδας για τα συμφέροντα της Κίνας, η οποία μας βλέπει σαν το εισιτήριό της στην ευρωπαϊκή αγορά, όλα αυτά μαζί καθιστούν την Ελλάδα έναν πολύ σοβαρό παίκτη στην παγκόσμια σκακιέρα, έναν ρόλο τον οποίο οι μαριονέτες της Μέρκελ, οι εξαρτημένοι, παγιδευμένοι στα δίχτυα της Έλληνες πολιτικοί αποποιούνται κάθε μέρα, πληρώνοντας το τίμημα οι Έλληνες!

Είναι δε τόσο εξαρτημένοι και παγιδευμένοι από τους Γερμανούς, οι οποίοι γνωρίζουν όλες τις παρανομίες τους, που προτιμούν να συμμετέχουν στην γενοκτονία που εξελίσσεται παρά να «κάψουν» το τομάρι τους! Το αντίθετο μάλιστα, μέρα με την ημέρα γίνονται όλο και πιο σκληροί ελπίζοντας πως με την βοήθεια του «αφεντικού» θα την βγάλουν «καθαρή» αφού ουσιαστικά θα ακυρώσουν κάθε τρόπο και κάθε διέξοδο για αντίδραση από τον λαό.

Στα πλαίσια αυτό κινήθηκαν και τα περισσότερα μεγάλα ΜΜΕ της Ελλάδος, τα οποία ελέγχονται από ανθρώπους οι οποίοι εν μέσω κρίσης βρίσκουν ευκαιρίες πλουτισμού και μαζί τους τα κρατικά μέσα τα οποία μας παρουσίασαν την σημερινή επιθεώρηση της κας Μέρκελ σαν την πιο ευτυχισμένη ημέρα της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας! Την ώρα που οι Σαμαράς – Μέρκελ έκλειναν συμφωνίες με την επιχειρηματική «αφρόκρεμα» των δύο χωρών: τραπεζίτες, φαρμακοβιομήχανους, βιομήχανους κλπ. Ο πραγματικός κόσμος βομβαρδιζόταν από χημικά από τις δυνάμεις καταστολής της Νέας Τάξης Πραγμάτων και του 4^ου Ράιχ. Τις περισσότερες εικόνες αυτής της μάχης που εξελισσόταν στους δρόμους της Αθήνας τις είδαμε σε ξένα τηλεοπτικά δίκτυα!

Θα κλείσω με μία ευχή. Όπως στις 9 Οκτωβρίου του 1944 οι Γερμανοί βομβάρδισαν για τελευταία φορά την Αθήνα και έφυγαν, εύχομαι και η επίσκεψη της εκπροσώπου του 4^ου Ράιχ και της Νέας Τάξης Πραγμάτων στην πόλη μας ύστερα από 68 χρόνια, να είναι η αρχή του τέλους τους!

ΥΓ1: Φυσικά για τις Πολεμικές αποζημιώσεις και το Κατοχικό Δάνειο ούτε λέξη!

ΥΓ 2: Το περιοδικό Stern τις εκτιμά σε 370 δις ευρώ!

Read More

Στον Καιάδα η E.N.D

AΠΟ GREECEANDWORLD.BLOGSPOT.COM

Με λύπη παρατηρώ την αυστηρή κριτική κατά του κινήματος END από την πρώτη κιόλας στιγμή που έκαναν την εμφάνισή τους.  Με λύπη παρατηρώ πολλούς που «κόπτονται» για την σωτηρία της πατρίδος, αβίαστα, να ρίχνουν τη χολή τους σε αυτούς τους έστω και πιθανούς απατεώνες, πράγμα το οποίο δεν έχει ακόμη αποδειχθεί!

Ένα μένος που ανάλογό του δεν έδειξαν στους αποδεδειγμένους απατεώνες που μας κυβερνάνε και μας έταζαν ΛΕΦΤΑ και ΕΠΑΝΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗ! Δεν είμαι υποστηρικτής τους, είμαι της άποψης «συν Αθηνά και χείρα κίνει» όπως όμως δεν υπάρχουν αποδείξεις ότι τα λεφτά του Σώρρα υπάρχουν, οι «αποδείξεις» περί του αντιθέτου είναι επίσης σαθρές!

Τα περισσότερα μεγάλα ελληνικά blogs άλλαξαν ξαφνικά στάση στο θέμα αυτό! Γιατί; Οι αποδείξεις τους; Κάποιος Peter Brown της BANK OF MONTREAL , που μια αναζήτηση στο διαδίκτυο το σχετικότερο που θα σας εμφανίσει είναι κάποιος συνεργάτης της  New Point Capital Partners Inc, ενώ στο site της τράπεζας (www.bmo.com) η αναζήτηση δεν εμφανίζει κάποιον με το όνομα αυτό! Η μήνυση της BANK OF MONTREAL στον Σώρρα, η οποία παρεμπιπτόντως δεν έχει –ΑΚΟΜΗ- υποβληθεί και …η “εγκυρότατη” γνωμοδότηση του ελληνικού (γερμανικού) Υπουργείου των Οικονομικών, το οποίο επί δυόμιση χρόνια κόπτεται –μαζί με την Τρόικα- για την ελληνική οικονομία, ότι τα έγγραφα της END είναι άχρηστα. Το αξιόπιστο υπουργείο των Οικονομικών που από την επομένη των τελευταίων εκλογών μαζί με την ελληνική(;) κυβέρνηση «επαναδιαπραγματεύεται» το μνημόνιο και «αδημονεί» να πετάξει απ’ την Ελλάδα τον Τόμσεν και την παρέα του και κατά τύχη ο Στουρνάρας δεν του έχει ακόμη μαυρίσει το μάτι από τους “τσαμπουκάδες” του μέσα στο υπουργείο.

Αντιθέτως τα ονόματα που περιλαμβάνονται στα έγγραφα της E.N.D είναι πραγματικά. Ενδεικτικά θα αναφέρω τον David Carrington President Jefferson County Commission.

Στην φυλακή λοιπόν οι “απατεώνες” της E.N.D. και έξω οι αποδεδειγμένοι προδότες! Έξω η Μπενάκη και ο Παπούλιας, έξω ο Τζέφρι με τον Παπακωνσταντίνου, έξω ο Πάγκαλος που τα έφαγε όπως ο ίδιος παραδέχτηκε, έξω ο Σαμαράς που μας φλόμωσε με τα Ζάππεια για να ακολουθήσει τελικά τον …μονόδρομο του Μνημονίου. Ο κλέφτης της ψήφου των αφελών Ελλήνων που αφού μας γέμισε λαθρομετανάστες τώρα δήθεν τους διώχνει με την επιχείρηση “Ξένιος Δίας” καπηλευόμενος το ιερό καθήκον της φιλοξενίας των προγόνων μας!  Έξω ο Χριστοφοράκος και ο Καραβέλας για να μην θιχτούν συγκεκριμένοι “σωτήρες” μας!

Ναι η E.N.D. φταίει για τα νέα μέτρα, γιατί ενώ «διαθέτει» 600 δις, δεν δίνει 11 για να αποφευχθούν όσα έπονται την ίδια στιγμή που οι κάποιοι ταγοί μας κατηγορούνται για ξέπλυμα 10 δις ευρώ μαζί με το κύκλωμα Καρούζου!

Ενας «τρελός» ναι να το δεχθώ! Μιλάω για τον Σώρρα. Αλλά τόσοι πολλοί ταυτόχρονα; Λαμπράκης, Καρυώτης κλπ, δεν νομίζω. Εκτός και αν η τρέλα είναι μεταδοτική. Πώς αλλιώς να εξηγήσω πως κάποιοι κινδυνεύουν να γίνουν παγκόσμιος περίγελος πουλώντας παραμύθια και “φύκια για μεταξωτές κορδέλες”;

Όσο για τον κύριο Καρυώτη, μέχρι χθές μαζί τους και ξαφνικά έγιναν απατεώνες. Ο εγκυρότατος καθηγητής οικονομικών είναι ο “αφελέστατος” άνθρωπος στον πλανήτη! Πήδηξε πρώτος από το πλοίο; Εκβιάζεται; Λεει όντως την αλήθεια; Δεν αποκλείω πλέον τίποτε! Το “βρώμικο” μυαλό μου θα μπορούσε να σχετίσει ακόμη και την περιβόητη “Λίστα” με το θέμα!

Εντάξει λοιπόν ας τους ρίξουμε στον Καιάδα! Ας παραμείνουμε με τους “μπρούκληδες” τους “εθνοπατέρες” και “σωτήρες” μας.

Όσο για εσάς που θέλετε να πάει η πατρίδα μπροστά, το γερμανικό περιοδικό STERN μας δίνει 370 δις ευρώ!

«Απλά μαθηματικά» από το Stern: Η Γερμανία οφείλει 370 δισ. στην Ελλάδα

Πηγή: «Απλά μαθηματικά» από το Stern: Η Γερμανία οφείλει 370 δισ. στην Ελλάδα | iefimerida.gr http://www.iefimerida.gr/node/69590#ixzz28ZHco76G

Ας συντονιστούμε όλοι μαζί να διεθνοποιήσουμε το θέμα τον γερμανικών κατοχικών αποζημιώσεων, να διεκδικήσουμε όσα μας ανήκουν, πέρα από κόμματα, τοποθετήσεις και χρώματα. Όλοι μαζί συντονισμένοι μπορούμε. 

Δεν είναι στις προθέσεις μας να υπερασπιστούμε τους κυρίους της Ε.N.D αν είναι όντως απάτη να καταδικαστούν. Δεν είμαστε όμως ντετέκτιβς ούτε ειδικοί να αποδείξουμε οτιδήποτε. Προσπαθήσαμε και εμείς από την πλευρά μας να διασταυρώσουμε τα στοιχεία επικοινωνώντας μέσω fax και e-mail τους κυρίους David Carrington President Jefferson County Commission και Peter Brown της Νew Point Capital Partners Inc. Για ότι νεώτερο θα σας ενημερώσουμε.

Read More

Δυτικά αρνητικά στερεότυπα για τους Έλληνες από τον Μεσαίωνα έως σήμερα

Αθανάσιος Κωτσάκης

Με τη ρωμαϊκή κατάκτηση ο ελληνικός κόσμος ήλθε ουσιαστικά για πρώτη  φορά σε στενή επαφή με τον λατινικό, σε μία συνύπαρξη με πολλαπλές παραμέτρους. Πέρα όμως από την πολιτισμική ώσμωση μεταξύ των δύο πλευρών (αφενός τις επιδράσεις του ελληνικού πολιτισμού στον ρωμαϊκό και αφετέρου την πρόσληψη ρωμαϊκών πρακτικών και θεσμών στην Ανατολή μέσω της ανατολικής ρωμαϊκής αυτοκρατορίας), οι δύο κόσμοι ήλθαν και σε μεταξύ τους σύγκρουση ήδη από τον πρώιμο Μεσαίωνα. Παρατηρήθηκαν μάλιστα ανταγωνισμοί και προστριβές σε εκκλησιαστικό επίπεδο μεταξύ Παλαιάς και Νέας Ρώμης, που οδήγησαν στο σχίσμα μεταξύ Ρωμαιοκαθολικών και Ορθοδόξων.

Οι σχέσεις μεταξύ Ανατολής – Δύσης επιδεινώθηκαν μετά τη μεγάλη μετανάστευση, που έλαβε χώρα από τον 3ο έως τον 5ο αιώνα μ.Χ., όταν τα γερμανικά φύλα κατέκλυσαν τη δυτική Ευρώπη και κατέλυσαν το δυτικό τμήμα της αυτοκρατορίας, καταλαμβάνοντας τη Ρώμη (476 μ.Χ.)[1]. Παρά όμως τις επιδρομές, τις λεηλασίες και τις καταστροφές και στο ανατολικό τμήμα της αυτοκρατορίας, τα γερμανικά φύλα δεν κατόρθωσαν να επιβληθούν και εκεί. Επιφανή μέλη της κωνσταντινουπολίτικης αριστοκρατίας συγκρότησαν το «Πανελλήνιον», έναν φορέα με έντονο αντιγερμανικό προσανατολισμό, που είχε ως στόχο την εκδίωξή τους από την περιοχή, κάτι που τελικά πραγματοποιήθηκε με τη λαϊκή εξέγερση του 400 μ.Χ. και την εξόντωση των Γότθων του πολεμάρχου Γαϊνά, που παρεπιδημούσαν στην Κωνσταντινούπολη[2].

Έκτοτε η βυζαντινή αυτοκρατορία θα συνεχίσει να βρίσκεται σε αντιπαράθεση με τα γερμανικά φύλα και τις δυτικές ηγεμονίες, με αποκορύφωμα την ιδεολογική σύγκρουσή της με της αυτοκρατορία του Φράγκου ηγεμόνα Καρλομάγνου και των επιγόνων του, που διεκδικούσε για λογαριασμό της το τίτλο της «ρωμαϊκής αυτοκρατορίας» (800 μ.Χ.). Θέλοντας μάλιστα να μονοπωλήσουν τον τίτλο αυτό, οι Δυτικοί ηγεμόνες αποκαλούσαν τον βυζαντινό αυτοκράτορα απλώς «βασιλέα των Ελλήνων»[3] και όχι «των Ρωμαίων», ο οποίος με τη σειρά του αποκαλούσε τον αυτοκράτορα της Δύσεως απλώς «ρήγα»[4] και τους Φράγκους «γένος βαρβάρων»[5].

Ο Λιουπράνδος της Κρεμώνας και η εικόνα του για τους Βυζαντινούς

                Στο πλαίσιο των διπλωματικών επαφών μεταξύ των δύο πλευρών ο Γερμανός αυτοκράτορας Όθων Α΄ (962-973), ιδρυτής της μετέπειτα Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας του Γερμανικού Έθνους, απέστειλε στην Κωνσταντινούπολη τον λομβαρδικής καταγωγής Λιουτπράνδο, επίσκοπο Κρεμώνας, ώστε να διαπραγματευτεί  με τον αυτοκράτορα Νικηφόρο Φωκά το συνοικέσιο του γιού του, Όθωνα Β΄ με την αρχοντοπούλα Θεοφανώ. Η κακή ωστόσο συμπεριφορά που φαίνεται ότι επέδειξαν οι βυζαντινές αρχές στον Λιουτπράνδο, λόγω του ότι πήγε εκεί ως εκπρόσωπος του Γερμανού ηγεμόνα, ενός σφετεριστή της ρωμαϊκής νομιμότητας, τον εξόργισε και έγραψε μία άκρως εμπαθή και σφόδρα επικριτική αναφορά για το ταξίδι του στην Κωνσταντινούπολη με τον λατινικό τίτλο: “De Legatione Constantinopolitana”. Το κείμενο αυτό, το οποίο απηχούσε πιθανότατα όχι μόνο τις προσωπικές του απόψεις, αλλά και τις επικρατούσες στον δυτικό κόσμο αντιλήψεις, θεωρείται χρήσιμο για την ανίχνευση των ριζών του δυτικού ανθελληνισμού[6]. Σε αυτό οι Έλληνες παρουσιάζονται ως: «επιπόλαιοι», «ανόητοι», «κόλακες», «φιλάργυροι», «δόλιοι», «απατεώνες», «αναξιόπιστοι», «ψεύτες», «προδότες» κ.ά.[7], κάτι που ερμηνεύεται υπό το πρίσμα κάποιων «συμπλεγμάτων κατωτερότητας» από τα οποία διακατέχονταν οι τότε Δυτικοί απέναντι στην ακμάζουσα ανατολική αυτοκρατορία[8].

Πιο συγκεκριμένα κατά τον Λιουτπράνδο: «Ο Νικηφόρος είναι ένα πλάσμα πραγματικά τερατώδες, πυγμαίος με τεράστιο κεφάλι, με μάτια σαν του τυφλοπόντικα, με γενειάδα κοντή, πλατιά, πυκνή, ασπριδερή. Το μέτωπό του είναι ένα δάκτυλο πλατύ, η κόμη ατίθαση και άγρια στολίζει το άγριο πρόσωπο σαν να ήταν Ίοπας. Το δέρμα του είναι μαυριδερό σαν να ήταν Αιθίοπας.. Είναι κοιλαράς με αδύνατους γλουτούς. Τα μπούτια είναι μεγάλα, δυσανάλογα με το κοντό του ανάστημα, τα πόδια του πλατιά. Φορούσε έναν παλιό χωριάτικο μανδύα, ξεφτισμένο και βρωμερό, και υποδήματα Σικυώνια. Ο λόγος του είναι θρασύς, αλλά ο νους του σαν της αλεπούς και σαv τον Οδυσσέα είναι επίορκος και ψευταράς»[9]. Επίσης, ο βυζαντινός αυτοκράτορας είναι: χωριάτης, κατσικοπόδαρος, κερατάς, γυναικωτός, μαλλιαρός, άξεστος, βάρβαρος, βάναυσος, «περπατά σαν γριά και έχει κατσικίσια μούρη»[10].

            Συνεχίζοντας, ο Λιουτπράνδος λέει: «Ο βασιλιάς των Ελλήνων είναι μαλλιαρός, φοράει χλαμύδα με μακριά μανίκια και γυναικείο μανδύα, είναι ψεύτης, απατεώνας, αδυσώπητος, πονηρή αλεπού, υπερόπτης, ψευδοταπεινόφρων, τσιγκούνης, πλεονέκτης, τρώει σκόρδο, κρεμμύδια και πράσα και πίνει βάλνιον. Απεναντίας, ο βασιλιάς των Φράγκων είναι καλοκουρεμένος, δεν φοράει γυναικεία ρούχα, σκεπάζει το κεφάλι του, είναι ειλικρινής, δεν εξαπατά κανέναν, είναι πολυεύσπλαχνος όταν πρέπει, αυστηρός όταν χρειάζεται, πάντα πραγματικά ταπεινόφρων, ποτέ του φιλάργυρος, δεν τρώει σκόρδο, κρεμμύδια και πράσα για να κάνει οικονομία στα ζώα»[11].

Επίσης:

-          Ο αυτοκράτορας «εξαπατά (…) και δεν λέει σε κανέναν την αλήθεια. Έπραξε όμως όπως πράττουν πάντα οι Έλληνες!»[12].

-          «Των Αργείων η πίστη αβέβαιη: Λατίνε πρόσεξε καλά. Μην τους πιστέψεις και μην ακούς τα λόγια τους. Για να κερδίσει το Άργος πόσο ψευδορκεί!»[13].

-          «Η ψεύδορκος Ελλάδα»[14].

-          «Των Δαναών τους δόλους και τούτους πάντες να κρίνετε από ένα και μόνο έγκλημα»[15].

-          «Πόσο είναι έτοιμοι οι Έλληνες να ορκιστούν στο κεφάλι κάποιου άλλου»[16].

-          «Ο τσιγκούνικος δείπνος τους αρχίζει και τελειώνει με μαρούλια, που κάποτε έκλειναν τους δείπνους των προγόνων τους»[17].

Διαπιστώνεται λοιπόν στα τελευταία αυτά αποσπάσματα ότι γίνεται χρήση αρνητικών στερεοτύπων για τους Έλληνες, προερχομένων από τη ρωμαϊκή αρχαιότητα, τα οποία, όπως αποδεικνύεται, ήταν εν χρήσει και κατά τον Μεσαίωνα. Η τελευταία μάλιστα φράση, αν και καθόλου κολακευτική για τους Έλληνες, αποδεικνύει ότι οι Δυτικοί θεωρούσαν τους βυζαντινούς απογόνους των αρχαίων Ελλήνων, δεδομένου ότι τους αντιμετώπιζαν ως μία ενιαία οντότητα. Οι δε αρνητικοί χαρακτηρισμοί εναντίον των Ελλήνων και ιδίως κατά του βυζαντινού αυτοκράτορα είναι εμφανώς υπερβολικοί και αποπνέουν εμπάθεια[18].

Έναν σχεδόν αιώνα λοιπόν προ του σχίσματος του 1054 διαπιστώνεται η ύπαρξη αρνητικών στερεοτύπων από την πλευρά των Δυτικών και δη των Γερμανών αναφορικά κυρίως με την αξιοπιστία των Ελλήνων και την εχθρότητά τους έναντι της Δύσεως. Από το 1054 και ύστερα θα προστεθεί στα παραπάνω και η μομφή του «σχισματικού» ή σπανιότερα του «αιρετικού», δεδομένου ότι η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία δεν θεωρούσε τους Ορθοδόξους αιρετικούς, παρά μόνο σχισματικούς[19]. Από τα τέλη δε του 11ου αιώνα, με την διεξαγωγή της Α΄ Σταυροφορίας[20] και ιδίως μετά την κατάλυση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας από τα στρατεύματα της Δ΄ Σταυροφορίας οι σχέσεις μεταξύ των δύο πλευρών θα επιδεινωθούν δραματικά[21]. Οι ηττημένοι μάλιστα Έλληνες θα αντιμετωπίσουν, πέρα από την καταπίεση, και τη χλεύη των Δυτικών κατακτητών, που τους θεωρούσαν μεταξύ άλλων «λαό γραφιάδων»[22].

Το Χρονικόν του Μορέως και η εικόνα του για τους Έλληνες

Η αντιπαλότητα μεταξύ «Ρωμαίων» (Ελλήνων) και Φράγκων (μεσαιωνικών Γάλλων) αποτυπώνεται και στο «Χρονικόν του Μορέως», κείμενο του 14ου αιώνα, γραμμένο πιθανότατα από κάποιον γασμούλο[23] της Πελοποννήσου (στ. 758-761, 769):

«Τίς νὰ πιστέψῃ εἰς Ρωμαῖον εἰς λόγον εἴτε εἰς ὅρκον;
λέγουσιν ὅτι εἶναι Χριστιανοὶ καὶ στὸν Θεὸν πιστεύουν·
ἐμᾶς τοὺς Φράγκους μέμφονται, λέγουν, κατηγοροῦν μας,
σκύλους μᾶς ὀνομάζουσι, ἀτοί τους ἐπαινοῦνται (…) Ἀκούσατε τὲς αἵρεσες, τὲς ἔχουν οἱ Ρωμαῖοι».

«Ἀκούσατε οἱ ἅπαντες, Φράγκοι τε καὶ Ρωμαῖοι,
ὅσοι πιστεύετε εἰς Χριστόν, τὸ βάφτισμα φορεῖτε,
ἐλᾶτε ἐδῶ νὰ ἀκούσετε ὑπόθεσιν μεγάλην,
τὴν κακοσύνην τῶν Ρωμαίων, τὴν ἀπιστίαν ὅπου ἔχουν.
Ποῖος νὰ θαρρέσῃ εἰς αὐτούς, ὅρκον νὰ τοὺς πιστέψῃ,
ἀφῶν τὸν Θεὸν οὐ σέβονται, ἀφέντη οὐκ ἀγαποῦσιν; ὁ εἷς τὸν ἄλλον οὐκ ἀγαπᾷ μόνον μὲ πονηρίαν». (στ. 724-730).

Αναφορικά με το σχίσμα των δύο Εκκλησιών (1054) το Χρονικόν του Μορέως λέει:

«Οἱ Φράγκοι γὰρ καὶ οἱ Ρωμαῖοι πίστιν μίαν ἐκρατοῦσαν·
τῆς οἰκουμένης οἱ ἀρχιερεῖς, Φράγκοι τε καὶ Ρωμαῖοι,
οἱ πατριάρχαι κ᾿ οἱ ἀρχιερεῖς οἱ πρῶτοι τῆς οἰκουμένης,
ἐπαῖρναν τὴν χειροτονίαν ἕκαστος ἀπὸ ἐκεῖνον,
ὅπου ἦτον Πάπας κι ἀρχιερεὺς εἰς τὸ σκαμνὶ τῆς Ρώμης.
Διαβόντα γὰρ χρόνοι πολλοὶ αὐτεῖνοι οἱ Ρωμαῖοι,
Ἕλληνες εἶχαν τὸ ὄνομα, οὕτως τοὺς ὠνομάζαν,
- πολλὰ ἦσαν ἀλαζονικοί, ἀκομὴ τὸ κρατοῦσιν -
ἀπὸ τὴν Ρώμη ἀπήρασιν τὸ ὄνομα τῶν Ρωμαίων.
Ἀπ᾿ αὔτης τῆς ἀλαζονείας, τὴν ἔπαρσιν ὅπου εἶχαν
ἀφήκασιν τὸν ὄρδιναν τῆς ἐκκλησίας τῆς Ρώμης,
καὶ στήκουν ὡς σχισματικοί, μόνι τὸ καῦχος ἔχουν.
Τηρήσετε, ἄρχοντες καλοί, τὴν ἀπιστίαν ὅπου ἔχουν·
λέγουν ὅτι εἶναι Χριστιανοί, καὶ ἀλήθειαν οὐ κρατοῦσιν·
τὸν ὅρκον τους οὐδὲν κρατοῦν, οὐδὲ Θεὸν φοβοῦνται·
μόνον τὸ βάφτισμα ἔχουσι τὸ τῆς χριστιανωσύνης» (στ. 789-804).

Στα παραπάνω αποσπάσματα είναι επίσης έκδηλη η αντιπάθεια των Φράγκων έναντι των μεσαιωνικών Ελλήνων, οι οποίοι παρόλα αυτά θεωρούνταν από τους Δυτικούς ως ένας λαός με ιστορικό βάθος, έχοντας ως πρόγονούς του τους αρχαίους Έλληνες (στ. 794-795, 797). Στο πλαίσιο αυτό φαίνεται ότι κινείται και η ευρέως διαδεδομένη στη Δύση παράδοση της δήθεν τρωικής καταγωγής πολλών δυναστικών οίκων της Ευρώπης, που θεωρούσαν εαυτούς απογόνους του Αινεία, οικιστή της Ρώμης, και βεβαίως αντιπάλου όλων των βασιλέων των Αχαιών, των ομηρικών ηρώων του ελληνικού κόσμου, άρα και του Βυζαντίου[24].

Λίγα χρόνια δε μετά την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως από τους Οθωμανούς Τούρκους, στα τέλη του 15ου αιώνα, ο Γερμανός προσκυνητής μοναχός Felix Faber, σημειώνει: «Οι Λατίνοι και οι Έλληνες αλληλομισούνται σε τέτοιο σημείο, που όλες οι χριστιανικές νίκες κατά των Τούρκων θα είναι μάταιες, αν δεν εξοντωθούν πρώτα οι Έλληνες»[25].

«Ανθελληνικά» στερεότυπα Δυτικών από τους Νεώτερους Χρόνους μέχρι και την Ελληνική Επανάσταση

Το παραπάνω αρνητικό για τους Έλληνες μοτίβο θα επαναληφθεί έως έναν βαθμό και στα έργα Δυτικών περιηγητών που επισκέφθηκαν το Αιγαίο κατά τον 16ο,  17ο και 18ο αιώνα, όπως και σε αυτά διαφόρων Δυτικών αξιωματούχων. Επί παραδείγματι:

-          Ο Βενετός μοναχός Paolo Sarpi (1552-1623) αποκαλούσε τους Έλληνες «απίστους» και έλεγε ότι χρειάζονται «λίγο ψωμί και πολύ ξύλο» (“poco pane e molte bastonate”) και ότι θα πρέπει να αντιμετωπίζονται ως άγρια θηρία, να ταπεινώνονται συνεχώς και να εμποδίζονται από την εξάσκηση στα όπλα[26].

-          Ο Ιταλός προσκυνητής Zuarllardo γράφει στα τέλη του 16ου αιώνα: «Δεν πρέπει να εμπιστεύεσαι πολύ τους Έλληνες. Είναι γνωστοί εχθροί μας»[27].

-          Ο Γάλλος περιηγητής του Αιγαίου Jean Thévenot (1633-1667) έλεγε ότι: «Οι Έλληνες είναι φιλάργυροι, άπιστοι, προδότες, παιδεραστές, άκρως εκδικητικοί, υποκριτές και πολύ δεισιδαίμονες», καθώς και ότι «μισούν τους Καθολικούς περισσότερο από τους Τούρκους»[28].

-          Ο Γάλλος Ιησουίτης Robert Saulger (1637-1709) αποκαλούσε τους Ορθόδοξους κατοίκους των Κυκλάδων «σχισματικούς» και «δεισιδαίμονες»[29], ενώ θεωρούσε ότι οι Έλληνες «είναι υπερήφανοι όταν υπερτερούν, αλλά ταπεινοί όταν χάνουν και γίνονται εξ ανάγκης κάποτε ψεύτες»[30]. Επίσης, «είναι πανούργοι, λίγο φιλαλήθεις και ασταθείς στη φιλία τους. Γι’ αυτό στην Ανατολή θα σας κάνουν λόγο για την ελληνική απιστία ή θα σας πουν να πιστεύετε τα αντίθετα από εκείνα που λέγουν οι Έλληνες». Συμπληρώνει όμως ότι αυτά δεν ισχύουν για όλους, αφού γνώρισε στο Αρχιπέλαγος «πολλούς που ήταν εξαιρετικά ειλικρινείς, έντιμοι και σώφρονες»[31].

Θα πρέπει εδώ να υπογραμμιστεί, ότι τα παραπάνω αποσπάσματα δεν είναι τα αντιπροσωπευτικότερα των Δυτικών συγγραφέων που αναφέρονται στους ελληνορθόδοξους πληθυσμούς του Αιγαίου. Δεν είναι συνήθως ο ανθελληνισμός το πλέον κυρίαρχο στοιχείο στα κείμενά τους[32]. Ωστόσο, η επανάληψη κατά τους Νεώτερους Χρόνους αρνητικών μεσαιωνικών στερεοτύπων για τους Έλληνες είναι κάτι που δεν θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητο. Το φαινόμενο αυτό εντάσσεται προφανώς στο γενικότερο κλίμα της εποχής στον δυτικοευρωπαϊκό χώρο, όπου η εικόνα για τον Έλληνα δεν ήταν κατά κανόνα η θετικότερη[33].

Αργότερα μόνο, με την εμφάνιση καλλιτεχνικών και ιδεολογικών ρευμάτων, όπως του Ρομαντισμού, θα αναζωπυρωθεί στη δυτική Ευρώπη το ενδιαφέρον όχι μόνο για την αρχαία Ελλάδα, αλλά και για την τύχη των συγχρόνων, υποδούλων Ελλήνων. Πολλοί μάλιστα Δυτικοευρωπαίοι θα έλθουν ως εθελοντές να πολεμήσουν στο πλευρό των Ελλήνων κατά την Ελληνική Επανάσταση (1821-29), φαινόμενο που θα επαναληφθεί μέχρι και τον ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897 και στις κρητικές επαναστάσεις του 1866 και του 1896[34], όπως και στον Α΄ Βαλκανικό Πόλεμο (1912-13) [35], κυρίως από Ιταλούς Garibaldini.

Από την άλλη, Δυτικοί ελληνιστές θα προαγάγουν σε σημαντικό βαθμό τα ελληνικά γράμματα (π.χ. ο Λουδοβίκος, βασιλιάς της Βαυαρίας και πατέρας του Όθωνα της Ελλάδος) και παρά την μονομερή εμμονή τους στην αρχαία Ελλάδα και την απόρριψη του βυζαντινού παρελθόντος, θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως πραγματικοί και θερμοί φιλέλληνες, δεδομένης και της έμπρακτης στήριξής τους στον ελληνικό εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα[36]. Δεν εξέλιπαν ωστόσο και περιπτώσεις άλλων Δυτικοευρωπαίων αρχαιολατρών, που ήταν ταυτόχρονα και σφοδροί μισέλληνες, όπως ο Ολλανδός Κορνήλιος de Pauw, ο Πρώσσος Jacob Salomon Bartholdy, οι Άγγλοι William Gell και Thomas Thorthon[37], καθώς και οι επίσης Άγγλοι Richard Chandler και Charles Perry, οι οποίοι υποστήριζαν ότι οι σύγχρονοι Έλληνες είναι «πολυμήχανος, πονηρός και πανούργος λαός» και ότι είναι «δόλιοι, απατεώνες και προδότες»[38]. Ο πιο γνωστός πάντως διανοούμενος της κατηγορίας αυτής υπήρξε ο Αυστριακός Ιάκωβος Φίλιππος Fallmerayer (1790-1861), ο οποίος μας έμεινε κυρίως γνωστός για τις θεωρίες του περί απουσίας οποιασδήποτε σχέσης μεταξύ των αρχαίων και των νεώτερων Ελλήνων.

Επίσης, στα μέσα του 19ου αιώνα η εικόνα των Ελλήνων για μεγάλο τμήμα της δυτικοευρωπαϊκής κοινής γνώμης υπήρξε άκρως αρνητική, δεδομένης της απροθυμίας της Ελλάδας για συμπαράταξή της με τον δυτικό συνασπισμό, που εξεστράτευσε εναντίον της Ρωσίας κατά τη διάρκεια του Κριμαϊκού πολέμου (1853-1856), αλλά και της αποστολής Ελλήνων εθελοντών στο πλευρό των Ρώσων[39]. Η γενικότερη πάντως εικόνα των Δυτικών για τον ορθόδοξο κόσμο δεν ήταν κατά κανόνα και η καλύτερη, σε αντιδιαστολή π.χ. με την εικόνα που είχαν πολλοί στη Δύση για τη μουσουλμανική, πλην όμως συμμαχική τότε Οθωμανική Αυτοκρατορία.

Δυτικοευρωπαϊκά και ιδίως γερμανικά αρνητικά στερεότυπα για τους Έλληνες (τέλη 19ου – αρχές 21ου αι.)

Η ενασχόληση με το αρχαίο ελληνικό παρελθόν και η προαγωγή των ελληνικών γραμμάτων θα συνεχιστεί πρωτίστως από τα γερμανικά μορφωτικά και ερευνητικά ιδρύματα και για τον 20ο αιώνα, ωστόσο η γεωπολιτική σύγκρουση ανάμεσα στις δύο χώρες, οι οποίες βρέθηκαν σε αντίθετα στρατόπεδα κατά τη διάρκεια των δύο παγκοσμίων πολέμων, δεν θα ευνοήσει την εκδήλωση φιλελληνικών αισθημάτων και για τους σύγχρονους Έλληνες, παρόλο που δεν εξέλιπαν και αρκετές περιπτώσεις Γερμανών φιλελλήνων καθ’ όλο τον τελευταίο ενάμισι περίπου αιώνα. Ήδη από συστάσεως σχεδόν του γερμανικού κράτους, επί Bismarck (τέλη 19ου αι.), κάποιοι Έλληνες κατηγορούσαν τους Γερμανούς ότι στο πλαίσιο των γεωπολιτικών τους φιλοδοξιών επιθυμούσαν να διοικήσουν την Ελλάδα «ως επαρχία της Βαυαρίας» υπό το δόγμα του “Deutschland über Alles”[40]. Σημειώνεται επίσης ότι ο σφιχτός εναγκαλισμός μεταξύ Γερμανίας και Οθωμανικής Αυτοκρατορίας προ και κατά την διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου πολέμου δεν ήταν άσχετος με τη συστηματική εξόντωση του μικρασιατικού Ελληνισμού από τους Νεοτούρκους, που έγινε κατόπιν σχεδιασμών και προτροπών Γερμανών αξιωματικών – συμβούλων τους, όπως π.χ. του Liman von Sanders πασά, που αποκαλούσε τους Μικρασιάτες Έλληνες «εχθρικά στοιχεία, εμπνεόμενα με έξωθεν επαναστατικάς ιδέας», τα οποία θα έπρεπε να διωχθούν ανηλεώς[41]. Κατά δε τη χιτλερική περίοδο υπάρχουν μαρτυρίες που αναφέρουν ότι οι Έλληνες κατηγορούνταν ως «τεμπέληδες, καφενόβιοι κι αεριτζήδες», τους οποίους οι Γερμανοί έλεγαν ότι θα τους υποχρεώσουν να εργάζονται «όπως ξέρουν αυτοί να βάζουνε τους σκλάβους να δουλεύουνε»[42].

Σήμερα, 70 χρόνια μετά, το σκηνικό αυτό επαναλαμβάνεται κατά κάποιο τρόπο, με μία άλλη όμως μορφή. Η στρατιωτική εισβολή του Γ΄ Ράιχ στην Ελλάδα έχει κατά κοινή ομολογία αντικατασταθεί από τη γερμανική οικονομική διείσδυση, που φθάνει σε βαθμό υπονόμευσης της εθνικής μας κυριαρχίας, στο πλαίσιο μίας οιονεί ανασύστασης του γνωστού από τις δεκαετίες του ’30 και του ’40 «ζωτικού χώρου» της Γερμανίας (“Lebensraum”).

Επίσης, δημοσιεύματα του γερμανικού τύπου, κυρίως ευρείας λαϊκής κατανάλωσης, χαρακτηρίζουν τους Έλληνες «παράσιτα», «τεμπέληδες», «απατεώνες», «κλέφτες», «ψεύτες», «άχρηστους», «αναξιόπιστους», οι οποίοι θα πρέπει να τιμωρηθούν με σκληρά οικονομικά μέτρα ή και με την απώλεια τμήματος της εδαφικής τους επικράτειας (π.χ. κάποιων νησιών[43] ή ακόμη και η ίδιας της Ακρόπολης![44]), κατά προτίμηση προς όφελος της Τουρκίας[45]. Παρόμοιου τύπου δημοσιεύματα έχουν εντοπιστεί και σε άλλες χώρες, όπως στη Δανία και σε άλλες σκανδιναβικές χώρες, δευτερευόντως στην Αγγλία και σπανιότερα στη Γαλλία[46], πρωτίστως όμως ίσως στην Ολλανδία, όπου πέραν των παραπάνω, οι Έλληνες έχουν παρουσιαστεί και ως «εφευρέτες» του ομοφυλοφιλικού σεξ[47]. Συχνά δε Έλληνες μετανάστες που διαβιούν στην κεντρική και βόρεια Ευρώπη, κυρίως στον γερμανόφωνο χώρο και την Σκανδιναβία, αντιμετωπίζουν τη χλεύη και τις υβριστικές επιθέσεις μίας όχι ασήμαντης μερίδας των εκεί ιθαγενών πληθυσμών[48].

Αυτού του είδους όμως η πολεμική δεν περιορίζεται μόνο έναντι των Ελλήνων, αν και ο λαός μας αποτελεί κατά το τελευταίο διάστημα την προμετωπίδα των λαών που αντιμετωπίζονται απαξιωτικά, κυρίως από κύκλους του προτεσταντικού Βορρά. Λαοί κυρίως μεσογειακοί και καθολικοί, με όχι ιδιαίτερα μεγάλη έφεση στην οικονομική ανάπτυξη[49], αντιμετωπίζονται ως Ευρωπαίοι β΄ κατηγορίας, υφιστάμενοι αφενός τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης αφετέρου δε τη χλεύη κάποιων βορείων εταίρων τους στην Ευρώπη, που τους έχουν αποδώσει χαρακτηρισμούς, όπως του «οκνηρού», του «παρασίτου», του «γουρουνιού» κ.ά.[50], θεωρώντας παράλληλα ότι είναι «αμαρτωλοί», που θα πρέπει να «σωφρονιστούν»[51].

Η ύπαρξη των παραπάνω στερεοτύπων αποτελεί προφανώς προϊόν συνδυασμών διαφόρων παραμέτρων: αφενός των τρεχουσών πολιτικο-οικονομικών συνθηκών και αφετέρου της διαφορετικής ψυχοσύνθεσης, νοοτροπίας και ιστορικού και πολιτισμικού υποβάθρου μεταξύ των λαών της Ευρώπης. Φαίνεται λοιπόν ότι έχει κατά κάποιο τρόπο διαμορφωθεί στην Ευρώπη ένα ψυχολογικό χάσμα ανάμεσα στον προτεσταντικό Βορρά και τον καθολικό (και ελληνορθόδοξο) Νότο, κάτι που όμως, λόγω της βαθμιαίας διάδοσης της οικονομικής κρίσης και βορείως των Άλπεων, αρχίζει και υποχωρεί, αν και ίσως όχι στον αναμενόμενο βαθμό.

Επιπλέον, το γεγονός ότι η Ελλάδα είναι μεν χώρα ευρωπαϊκή, όχι όμως και κατ’ ουσίαν δυτική[52], καθότι ορθόδοξη, φαίνεται ότι δεν δημιουργεί ευνοϊκές προϋποθέσεις για την ανάπτυξη ιδιαίτερα φιλικών προς αυτήν αισθημάτων από την πλευρά δυτικών κύκλων που επηρεάζουν έως ένα βαθμό την εκεί κοινή γνώμη, κάποιοι εκ των οποίων τη συνδέουν ή την ταυτίζουν με τη εχθρική γι’ αυτούς Ρωσία[53], μιλώντας μάλιστα για «σλαβορθόδοξο» πολιτισμό[54], ενώ έχει γίνει λόγος και για την ύπαρξη μίας «ανίερης συμμαχίας»[55] ή ενός «άξονα του κακού» των ορθοδόξων Ελλήνων και των Σέρβων κατά την περίοδο των πολέμων της πρώην Γιουγκοσλαβίας τη δεκαετία του ‘90[56]. Επίσης, στον γερμανικό τύπο της εποχής είχε ανασυρθεί από το χρονοντούλαπο της ιστορίας η θεωρία του Fallmerayer, για προφανείς λόγους, και κυκλοφορούσαν χάρτες που παρουσίαζαν την Ελλάδα ως ένα συνονθύλευμα λαών, με τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου να ανήκουν στην Τουρκία[57].

Ανάλογα βεβαίως φαινόμενα καχυποψίας και εχθρότητας προς τους Δυτικούς, και δη προς τους Γερμανούς, έχουν παρατηρηθεί κατά το παρελθόν και από την πλευρά κάποιων Ελλήνων ορθοδόξων, δεδομένων των πολλών συσσωρευμένων αρνητικών τους εμπειριών από τη μακραίωνη συνύπαρξή τους με τον δυτικό κόσμο. Υπό το πρίσμα λοιπόν όλων των παραπάνω θα μπορούσε να ερμηνευτεί το φαινόμενο της ύπαρξης σήμερα στην Ευρώπη ορισμένων αρνητικών στερεοτύπων για τους Έλληνες, σε συνάρτηση βεβαίως και με το γενικότερο ιστορικό υπόβαθρο των σχέσεων του Ελληνισμού με τη Δύση. 

Ωστόσο, οι λαοί της Δύσης, μεταξύ των οποίων και τμήματα των πληθυσμών του ευρωπαϊκού βορρά[58], αρχίζουν και αντιλαμβάνονται πλέον τα πραγματικά αίτια της σημερινής παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, αναπτύσσοντας μάλιστα σε πολλές περιπτώσεις φιλελληνικά αισθήματα, ακόμη και φιλελληνική δράση: π.χ. το κίνημα “Je suis Grec” («Είμαι Έλληνας»)[59], που έχει αναπτυχθεί στη Νάντη της Γαλλίας από τα τέλη του 2011, το οποίο έχει εξαπλωθεί και σε άλλες χώρες, αποτελεί το πρώτο ίσως σημαντικό παράδειγμα στην Ευρώπη κινήματος αλληλεγγύης προς τον ελληνικό λαό. Επίσης, από τον Φεβρουάριο του 2012 Ιταλοί δήμαρχοι προσφέρουν συμβολικά τον μισθό τους υπέρ του ελληνικού λαού, στο πλαίσιο της φιλελληνικής κίνησης αλληλεγγύης “Magna Grecia” («Μεγάλη Ελλάδα»)[60].

O ελληνικός πολιτισμός και οι πανανθρώπινες αξίες, τις οποίες αυτός πρεσβεύει, μπορεί να αποτελέσει μία ρεαλιστική, εναλλακτική, οικουμενικού χαρακτήρα πρόταση απέναντι στο ατομοκεντρικό προτεσταντικό αξιακό σύστημα και την εργαλειακή αγγλοσαξωνική σκέψη, προϊόν της οποίας αποτελεί το κυρίαρχο σήμερα ανθρωποβόρο κοινωνικό-οικονομικό νεοφιλελεύθερο μοντέλο του προτάγματος του ατομικού κέρδους. Η πάλη λοιπόν σήμερα δεν γίνεται ανάμεσα στους Έλληνες και στους Δυτικούς, αλλά ανάμεσα στους λαούς και στους παγκόσμιους οικονομικούς ολιγάρχες και δυνάστες τους. Το αίτημα για επιστροφή στις αξίες του ελληνικού πολιτισμού φαντάζει πλέον ολοένα και πιο επιτακτικό για ολόκληρη την ανθρωπότητα, κάτι που συντελεί στο να έλθουν πιο κοντά οι Έλληνες με τους λαούς της Εσπερίας, αντιπαρερχόμενοι τις όποιες προκαταλήψεις και τα πάθη του παρελθόντος.

Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Νέος Λόγιος Ερμής  (Ιανούαριος – Απρίλιος 2012).

---

[1] Τ. Λουγγής, «Το ανατολικό χριστιανικό κράτος (395-518)», στο: Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, τόμ. Ζ΄, Βυζαντινός Ελληνισμός – Πρωτοβυζαντινοί Χρόνοι, σσ. 127-128.

[2] Ό.π., σσ. 98-100.

[3] Ι. Καραγιαννόπουλος, Το Βυζαντινό Κράτος, Θεσσαλονίκη 1996, σ. 529.

[4] Λιουτπράνδος της Κρεμώνας, Πρεσβεία στην Κωνσταντινούπολη του Νικηφόρου Φωκά, Αθήνα 1997, σ. 26.

[5] Ε. Γλύκατζη–Αρβελέρ, Η πολιτική ιδεολογία της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, Αθήνα 1997, σσ. 60, 72.

[6] Λιουτπράνδος της Κρεμώνας, σ. 21.

[7] Ό.π., σσ. 42-44, 62.

[8] Καραγιαννόπουλος, σ. 528. - Λιουτπράνδος της Κρεμώνας, σ. 21.

[9] Λιουτπράνδος της Κρεμώνας, σσ. 26-27.

[10] Ό.π., σ. 31.

[11] Ό.π., σ. 50.

[12] Ό.π., σ. 44.

[13] Ό.π., σ. 62.

[14] Ό.π., σ. 62.- Γιουβενάλης, 10, 174.

[15] Ό.π., σ. 43.- Βιργίλιος, Αινειάδα, 2, 65.

[16] Ό.π., σ. 46.- Γιουβενάλης 6, 16.

[17] Ό.π., σ. 67.- Μαρτιάλης, 13, 14.

[18] Αργότερα όμως ο ίδιος ο συγγραφέας θα ανασκευάσει ουσιαστικά όσα γράφει, με το έργο του «Ανταπόδοσις», αναφερόμενος με σαφώς θετικά λόγια για τον κόσμο του Βυζαντίου: βλ. Λιουτπράνδος της Κρεμώνας, σσ. 81-95.

[19] Όμως και οι Έλληνες από τη δική τους πλευρά θεωρούσαν τους Δυτικούς «μιαρούς»,  «ακαθάρτους» και «αιρετικούς» και δεν αναγνώριζαν την εγκυρότητα των εκκλησιαστικών τους μυστηρίων: βλ. Δ. Πασχάλης, «Η Δυτική Εκκλησία είς τας Κυκλάδας», Ανδριακά Χρονικά 2-3 (1948), σ. 6. - Θ. Παπαδόπουλος, «Καθολικοί και Ορθόδοξοι στις Κυκλάδες», Επετηρίς Εταιρείας Κυκλαδικών Μελετών 15 (1994), σ. 171.

[20] Π. Γουναρίδης, «Η εικόνα των Λατίνων την εποχή των Κομνηνών», Σύμμεικτα 9 (1994), σ. 160.

[21] Γλύκατζη–Αρβελέρ (1997), σσ. 116-122.

[22] Αμέσως μετά την πτώση της βασιλεύουσας το 1204, οι Λατίνοι κατακτητές, θέλοντας να γελοιοποιήσουν τους ηττημένους, φορούσαν φαρδιά φορέματα και φτιασίδια και κρατούσαν χαρτιά στα χέρια τους, θεωρώντας ότι οι Βυζαντινοί ήταν ένας «λαός από γραφιάδες»: βλ. Γουναρίδης, σ. 171.

[23] Γασμούλοι, βασμούλοι ή μπαστάρδοι ονομάζονταν όσοι είχαν πατέρα Λατίνο και μητέρα Ελληνίδα, φαινόμενο όχι σπάνιο για το λατινοκρατούμενο Αιγαίο του ύστερου Μεσαίωνα: βλ. P. Lock, Τhe Franks in the Aegean 1204-1500, (Οι Φράγκοι στο Αιγαίο), Αθήνα 1998, σσ. 469-470.

[24] Ε. Γλύκατζη–Αρβελέρ, Γιατί το Βυζάντιο, Αθήνα 2009, σσ. 222-223.

[25] Κ. Σιμόπουλος, Ξένοι ταξιδιώτες στην Ελλάδα, τόμ. Α΄, Αθήνα 1981, σ. 147.

[26] Πασχάλης, σ. 18.

[27] Σιμόπουλος, ό.π., σ. 147.

[28] Πασχάλης, σσ. 18-19.

[29] R. Saulger, “Histoire nouvelle des anciens ducs et autres souverains de l' Archipel” («Ιστορία των αρχαίων Δουκών και λοιπών ηγεμόνων του Αιγαίου Πελάγους»), Ερμούπολη 1878, σσ. 42-43.

[30] B. Slot, «Ο ιεραπόστολος Robert Saulger (1637-1709), ιστοριογράφος των Κυκλάδων», Μνημοσύνη 6 (1976-1977),  σ. 139.

[31] Μ. Ρούσσος–Μηλιδώνης, Ιησουίτες του 17ου και 18ου αιώνα περιγράφουν το Αιγαίο, Αθήνα 1989, σ. 54.

[32] Υπάρχουν και παραδείγματα φιλελληνικής οπτικής Δυτικών περιηγητών του 17ου και 18ου αιώνα: «Ας θυμόμαστε γενναιόψυχα ότι οι Έλληνες είναι αυτοί που υπερασπίζονται την πίστη και ότι η Δύση την δέχθηκε εν μέρει από αυτούς»: βλ. Μ. Ρούσσος–Μηλιδώνης, Η Τουρκοκρατούμενη “Ελλάδα” μέσα από ανέκδοτα έγγραφα Ιησουιτών του 17ου και 18ου αιώνα, τόμ. Α΄, Αθήνα 2002, σ. 50. Το φαινόμενο αυτό θα μπορούσε να αποτελέσει το αντικείμενο μίας ξεχωριστής μελέτης.

[33] Slot, σ. 133. Αναφέρεται επίσης ενδεικτικά ότι σε λαϊκό γερμανικό πίνακα του 17ου αιώνα, όπου καταγράφονταν τα προτερήματα και τα ελαττώματα των λαών της Ευρώπης, οι Έλληνες ταυτίζονταν με τους Τούρκους: βλ. Γλύκατζη–Αρβελέρ (2009), σσ. 75-76. Βεβαίως και οι Έλληνες από την πλευρά τους δεν έτρεφαν και τα καλύτερα των αισθημάτων για τους Δυτικούς, ήδη από τη βυζαντινή περίοδο, κάτι που θα μπορούσε επίσης να αποτελέσει το αντικείμενο μίας ξεχωριστής μελέτης.

[34] Α. Παναγόπουλος, «Κοινοί αγώνες και θυσίες εναντίον του ξένου ζυγού - Ανεξαρτησία Ελλάδας και Ιταλίας», Επίκαιρα 75 (24-3-2011).

[35] Δ. Χατζόπουλος, Οι Γαριβαλδινοί και η μάχη του Δρίσκου, Αθήνα 1914, σσ. 10-12.

[36] M. Μήτσου, «Γερμανικός φιλελληνισμός», στο: Ο φιλελληνισμός στην ευρωπαϊκή λογοτεχνία.

Επτά Ημέρες (17-3-2002), σσ. 19-20.

[37] Κ. Σιμόπουλος, Ξένοι Ταξιδιώτες στην Ελλάδα, τόμ. Γ1, σ. 180.

[38] Ε. Μήτση, «Στη σκιά των μνημείων. Αρχαιολάτρες και αρχαιόσυλοι στην Ελλάδα του 18ου αιώνα», Σύγχρονα Θέματα 82 (2003), σ. 62.

[39] Η Ελλάδα τελικά, ευρισκόμενη σε αντίθετο στρατόπεδο με τη Δύση, θα πληρώσει ακριβά τη πολιτική συμμαχίας της με την ομόδοξη Ρωσία, υφιστάμενη μεταξύ άλλων της κατάληψη της Αθήνας και του Πειραιά από τα γαλλικά και βρετανικά στρατεύματα (1854-1857): βλ. Σ. Παπαδόπουλος, «Ο Κριμαϊκός Πόλεμος και ο Ελληνισμός», στο: Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, τόμ. ΙΓ΄, σσ. 148, 165-166.

[40] Θ. Δαμαλάς, «Επίλογος προς ανασκευήν των εν τη περί Νάξου ομιλία περί νεωτέρου Ελληνισμού κρίσεων του κ. Κουρτίου», στο: Νάξος. Ομιλία απαγγελθείσα μεν εν τω εν Βερολίνω επιστημονικώ συλλόγω την 21 Φεβρουαρίου 1846 υπό Ερνέστου Κουρτίου, Αθήνα 1889, σ. 72.

[41] Μ. Ροδάς, Πως η Γερμανία κατέστρεψε τον Ελληνισμό της Μικράς Ασίας, Μυτιλήνη 1916 (επανέκδοση Αθήνα 1995), σσ. 81, 87.

[42] Δ. Γληνός, Τι είναι και τι θέλει το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο, (1942), Αθήνα 1944, σ. 25.

[43] Bild (27-10-2010), “Verkauft doch eure Inseln, ihr Pleite-Griechen”.

[44] Bild (17-5-2011), “Muss Griechenland die Akropolis verkaufen?”.

[45] «Παραλήρημα ανθελληνικής προπαγάνδας», newsbeast.gr (29-9-2011).

[46] Σε μία περίπτωση οι Έλληνες παρουσιάζονται ως «τεμπέληδες», «απατεώνες», «διεφθαρμένοι» και «ομοφυλόφιλοι»: βλ. S. Guillon, “On a bien fait d’humilier les Grecs !”, Liberation (8-11-2011).

[47] Ολλανδική τηλεόραση VARA (31-12-2010), μετάφραση: «Ελλήνων Ένωσις», http://www.youtube.com/watch?v=lVtiQu03fJc&feature=player_embedded.

[48] Γ. Αποστολίδης, «Μας αποκαλούν τεμπέληδες, μας χλευάζουν ακόμα και στα εστιατόρια», Έθνος της Κυριακής (4-3-2012).

[49] Για πως συνδέεται κατά πολλούς η ανάπτυξη του καπιταλισμού με τον Προτεσταντισμό, σε αντιδιαστολή με τον Καθολικισμό, βλ. M. Weber, Die protestantische Ethik und der Geist des Kapitalismus, (Η προτεσταντική ηθική και το πνεύμα του καπιταλισμού), Αθήνα 2000, σσ. 31-40.

[50] J. Fleischhauer, “Italienische Fahrerflucht”, Der Spiegel (23-1-2012).

[51] A. Frachon,“Et Dieu, dans la crise de l'euro?”, Le Monde (22-12-2011).

[52] Ως  Δύση θα μπορούσαμε να προσδιορίσουμε από ιστορική και πολιτισμική άποψη τις περιοχές της Ευρώπης, όπου επικρατεί ο Καθολικισμός και ο Προτεσταντισμός, ενώ χρησιμοποιείται και το λατινικό αλφάβητο. Στη Δύση θεωρείται ότι ανήκουν ακόμη πολιτισμικά εξωευρωπαϊκές χώρες, κατοικούμενες ως επί το πλείστον από απογόνους Βορειοοευρωπαίων αποίκων, όπως π.χ. οι ΗΠΑ, ο Καναδάς, η Αυστραλία και η Νέα Ζηλανδία: βλ. S. Huntington, The clash of Civilizations and the remaking of the World Order, (Η σύγκρουση των πολιτισμών και ο ανασχηματισμός της παγκόσμιας τάξης), Αθήνα 1999, σσ. 30-31, 217. Το γεγονός επίσης, ότι στο χρηματοδοτούμενο  από την τότε ΕΟΚ βιβλίο Ευρωπαϊκής Ιστορίας (1990) του Γάλλου ιστορικού Jean Baptiste Duroselle, δεν συμπεριλαμβανόταν το Βυζάντιο, είναι ενδεικτικό των αντιλήψεων ορισμένων δυτικών κύκλων για τους Έλληνες.

[53] Γ. Καραμπελιάς, Το 1204 και η διαμόρφωση του Νεώτερου Ελληνισμού, Αθήνα 2006, σ. 409.

[54] Χάντιγκτον, σσ. 31, 217-220, 223-224.

[55] Β. Στοϊλόπουλος, «Η εικόνα της Ελλάδας στον γερμανικό τύπο τα τρία τελευταία χρόνια», Ελλοπία (Καλοκαίρι 1994), σ. 54.

[56] H. Smith, “Greece faces shame of role in Serb massacre”, The Guardian (5-1-2003).

[57] Στοϊλόπουλος, σσ. 54-56.

[58] Zeit, (10-2-2012), “Lasst die Griechen in Ruhe!”. - Tageszeitung, (14-3-2012), “Demokratie statt Fiskalpakt!”.

[59] http://jesuisgrec.blogspot.com.

[60] http://www.forgreece.eu.

Read More